het sterven
Weet je dat de dood niet bestaat? Dat Weet je in je Ziel, als die ervaren kan worden. Daarin kan dan een stuk van rust komen, een relativeren van alles wat we hier doen. De weg gaat door, de verandering gaat door, hier en daar en overal. En t gaat om die verandering, dat alles in beweging verandering blijft. Dat betekent vaak loslaten, zekerheden, mensen, situaties, kan alles zijn. Pas zo kan er weer ruimte komen voor iets anders, nieuwe beweging en groei.
Hoeveel mensen vechten niet om jong te blijven. Om uiterlijk jong te blijven, en is daar niet de hele cultuur op gebouwd? Die uiterlijke facade? Mee moeten blijven doen ten koste van.....
Ten koste van je Ziel?
Ten koste van wat in ons is, wat werkelijk eeuwig jong is tijdloos is?
Het lichaam vervalt, en zal zich uiteindelijk moeten overgeven aan de dood. Maar wat binnenin is, dat gaat door en dat kan zich hier op aarde steeds meer verdiepen en verruimen, ruimte maken voor de Liefde ware doorleefde wijsheid. Zo mag t ouder worden een rijpen in wijsheid zijn, in begrip, een geweldige verrijking van de samenleving.
Maar als die eeuwige Ziel ontkent wordt dan ontstaat verkramping. Een strijd tegen de tijd tegen de vordering van de ouderdom. Dan wil men mee blijven doen totdat men uitgeput neervalt. Dan blijft de angst achtervolgen in zoveel gedaanten, de angst voor de dood, de angst voor wat hierna? Is er iets hierna?
Hoeveel mensen vechten niet om jong te blijven. Om uiterlijk jong te blijven, en is daar niet de hele cultuur op gebouwd? Die uiterlijke facade? Mee moeten blijven doen ten koste van.....
Ten koste van je Ziel?
Ten koste van wat in ons is, wat werkelijk eeuwig jong is tijdloos is?
Het lichaam vervalt, en zal zich uiteindelijk moeten overgeven aan de dood. Maar wat binnenin is, dat gaat door en dat kan zich hier op aarde steeds meer verdiepen en verruimen, ruimte maken voor de Liefde ware doorleefde wijsheid. Zo mag t ouder worden een rijpen in wijsheid zijn, in begrip, een geweldige verrijking van de samenleving.
Maar als die eeuwige Ziel ontkent wordt dan ontstaat verkramping. Een strijd tegen de tijd tegen de vordering van de ouderdom. Dan wil men mee blijven doen totdat men uitgeput neervalt. Dan blijft de angst achtervolgen in zoveel gedaanten, de angst voor de dood, de angst voor wat hierna? Is er iets hierna?
Zo'n belangrijk thema, het sterven, hoe hiermee om te gaan.
Wat zou het een geweldige verrijking zijn als in de cultuur geïntegreerd was dat het leven doorgaat, perspectief heeft hierna. Ook geen hel en verdoemenis van de kerk maar gewoon dat de reis verder gaat.
Daardoor geen verkramping meer om het leven steeds maar te blijven verlengen ten koste van de menselijkheid. Als alleen een machine je nog in leven houdt, is dat dan nog menselijk?
En dan omgekeerd het uit de weg gaan van het stervensproces, het verdoven, langzaam in laten slapen, of beslissen tot euthanasie. Het schijnt dat dit steeds meer plaatsvindt.
Het gaat hierin bij mij niet om goed/slecht.
Dat is ook t mooie als die Ziel ruimte heeft gekregen, dan zal die hierin ook spreken, wat het moment vraagt. Dan zal de Ziel van de ander gevoeld worden, of de Ziel zich uitspreken van de persoon die ongeneeslijk ziek is. Als er maar ruimte is voor het proces. Geen dogma's geen bepaling maar ruimte voor voelen en ont-dekking wat het leven vraagt in wederzijdse gelijkwaardigheid van hulpvrager en hulpverlener. Een gesprek met elkaar ook met de familie. Samen voelen wat wil.
En alles zou zo anders beleeft kunnen worden als ervaren mag worden dat het leven eeuwige verandering is en zich altijd voortzet.
Wat zou het een geweldige verrijking zijn als in de cultuur geïntegreerd was dat het leven doorgaat, perspectief heeft hierna. Ook geen hel en verdoemenis van de kerk maar gewoon dat de reis verder gaat.
Daardoor geen verkramping meer om het leven steeds maar te blijven verlengen ten koste van de menselijkheid. Als alleen een machine je nog in leven houdt, is dat dan nog menselijk?
En dan omgekeerd het uit de weg gaan van het stervensproces, het verdoven, langzaam in laten slapen, of beslissen tot euthanasie. Het schijnt dat dit steeds meer plaatsvindt.
Het gaat hierin bij mij niet om goed/slecht.
Dat is ook t mooie als die Ziel ruimte heeft gekregen, dan zal die hierin ook spreken, wat het moment vraagt. Dan zal de Ziel van de ander gevoeld worden, of de Ziel zich uitspreken van de persoon die ongeneeslijk ziek is. Als er maar ruimte is voor het proces. Geen dogma's geen bepaling maar ruimte voor voelen en ont-dekking wat het leven vraagt in wederzijdse gelijkwaardigheid van hulpvrager en hulpverlener. Een gesprek met elkaar ook met de familie. Samen voelen wat wil.
En alles zou zo anders beleeft kunnen worden als ervaren mag worden dat het leven eeuwige verandering is en zich altijd voortzet.
Juist zo kostbaar die laatste momenten wat hierin nog gebeurd de wondertjes die dan gebeuren. Als het over gegeven is aan de Zielestroom. Dit gebeurd al vaak hoor, heb al zoveel verhalen gehoord van mensen hoe onvoorstelbaar de gebeurtenissen dan zijn, ingevingen die komen, net op de goede plek zijn. Dus de begeleiding van de andere kant is dan al intens. Maar als er nog meer ruimte zou mogen komen voor de dood voor het sterven in begeleiding hierin wat zou t dan nog veel mooier kunnen worden in het aangeraakt worden door de dood door het leven. Het overgaan, wat voorafgaat, zo zo kostbaar diep rakend. De ontvankelijkheid zo groot de openheid, juist dan voor dat wat dit leven overstijgt.
Kagib
De uitgesproken woorden:
Reacties