denken en de Liefde
De mind is je gevangenis.
Daar verandert dan ook niets wezenlijks meer in.
Pas als er openheid is voor wat niet dat denken is, kan er verandering komen, openheid voor het Bewustzijn.
En dat kan alleen als je je hart opent, want daar leeft dat Bewustzijn dat Liefde is.
In al ons doen en laten in alles wat we in dit leven wel of niet doen, echt Leven kan pas binnenvloeien als het hart open gaat.
Maar bij veruit de meeste is dat hart niet open, waardoor de Liefde het Licht het Bewustzijn niet kan 'spreken'.
Niet kan inLichten, doorLichten, beLichten.
Daardoor houden we elkaar gevangen, bevangen in onze denk-beelden waar ook nog vele emoties zich aan hechten.
Tenslotte, de Liefde kan uiteindelijk ook gebruik maken van de zintuigen. Maar Het is er niet afhankelijk van, niet gehecht aan, daar ligt het grote verschil. De Liefde zal uiteindelijk alles gebruiken overal waar wij het toegang hebben gegeven. Zo kan meer en meer alles uitdrukking zijn van die Liefde.
Komt eropneer als je alleen maar de mind hebt, wat je geleerd is, waar je in gelooft vanuit een bepaalde achtergrond, dat kan alles zijn, dan zit er geen leven meer in, dan vindt alle interactie plaats vanuit dat geloofssysteem. Zo leven dus veruit de meeste mensen. Er zit hierin nog heel weinig echt leven, en de interactie is hierin bijna voorspelbaar, niets nieuws onder de zon. Geloof is dus niet alleen religie maar ook politiek of wetenschap of wat dan ook. Alle openheid voor iets nieuws iets anders is dan bijna altijd verdwenen.
In deze context zal dan ook nooit iets nieuws gebeuren, of echt iets veranderen.
Iets nieuws kan pas gebeuren, er kan pas werkelijk iets veranderen als het hart geopend wordt voor wat als het ware niet van de tijd is. Wat levende kennis is, echt Weten is. En dat ware Weten is altijd verbonden met Liefde dat is het geweldige. Dat is het perspectief van de mensheid om meer en meer te gaan resoneren met dit Weten. Dan zal er waarlijk verbondenheid, eenheid zijn.
Kagib
De uitgesproken woorden:
Reacties