stil zijn
Stil zijn........
Waarom kan het niet gewoon stil worden binnenin?
Eenvoudig stil zijn.
Waarom is dit niet eenvoudig dit stil zijn?
Gedachten.
Gedachten hebben voeding nodig om te kunnen leven.
Om aan vast te kunnen haken. Om van daaruit van alles uit te bouwen. Beelden, ideeën over het leven, de ander.
Associaties vanuit het verleden.
Dingen die heel belangrijk zijn voor jou, ehm voor je gedachten.
Maar je bent toch veel meer dan je gedachten?
Er is veel meer dan deze gedachten.
Je gedachten hechten zich vast aan van alles en nog wat, mensen, dingen, ideeën.
Ze wikkelen je helemaal in.
Je raakt hier helemaal door verwikkelt in van alles en nog wat.
We gaan elkaar te lijf met deze gedachten die we hebben over de ander. Onze ideeën over het leven.
En zo zullen we nooit tot elkaar komen.
Zal het altijd vechten blijven met elkaar, tegen jezelf, aanval en verdediging.
Als er geen openheid is, ons hart niet open is.
Als we eigenlijk alleen maar aan ons eigen standpunt willen vasthouden.
Zo zullen we vol blijven met al deze gedachten, ieder zijn/haar pakketje.
Zo zal er nooit stilte zijn.
Zo zal er nooit een gewoon Zijn, zijn.
Het komt eropneer die stilte zal er alleen komen als je totaal, maar dan ook totaal in het nu kunt zijn. Dat alleen dit nu belangrijk is, daarin alle energie gebundeld is.
Geen beeld over dit nu. Gewoon zien/ervaren wat is, en dat elk volgend nu even belangrijk is.
Door voor en afkeur raken we hier uit.
Door aanval en verdediging.
Door niet onszelf te zijn.
Door waardes opgebouwd uit wat we doen wat we hebben.
Door verlangens naar zoveel.
Door verwachtingen.
Niets is belangrijk, alles is belangrijk. Gewoon meestromen met t moment, waar het moment je maar brengt
Gewoon stil Zijn.
In dit Zijn is alles vervuld.
Denken voegt hier niets aan toe.
Alles leeg, alles vol, vol-ledig.
In dit nu, in dit Eeuwige nu waarin alle beelden verdwenen zijn, kan het Bewustzijn heel helder spreken en uitstromen.
Wat maar nodig is.
In woorden, schriftelijk, mondeling.
In handelen, een aanraking, een blik.
In alles.
Het Leven stroomt uit.
Het probleem is, we staan hier zelf tussenin met dat denken met alles wat vastgezet is, vastgeroest is, herhalingspatronen.
Als je leeg geworden bent van jezelf, gaat de hemel open.
Een eindeloze ruimte omvat je. Niet gevangen in patronen, levend, stromend, onbevangen.
Vinden we onszelf niet veel te belangrijk?
Vindt het denken zich niet veel te belangrijk?
En is t denken niet altijd bang?
Of het denken gaat in beelden op een verheven troon zitten waar niemand meer bij kan komen. Waarin niets of niemand je meer kan raken.
Waardoor het leven is verdwenen.
Wegsmelten in de vlam van het inzicht.
Wegsmelten in de vlam van t Bewustzijn.
Dat wat Weet, altijd Weet, waarin alles uiteindelijk zal samensmelten oplossen.
In de Liefde.
Maar daarin zal er openheid moeten zijn. Het hart open moeten zijn voor het leven, zodat het leven kan raken. Je niet verschansen achter allerlei denkbeelden, maar puur leven dat wat je bent. Met alles erop en eraan, in volle pure aandacht.
Dan komen er kansen dat misschien ooit die stilte in jezelf mag komen. Dat de gedachten verdwijnen omdat ze niets meer hebben om zich aan vast te ketenen, om zich aan te hechten. Omdat jij tot niets geworden bent en zo alles mag/kan Zijn, in Stilte.
Kagib
De uitgesproken woorden:
Reacties