schoonheid
Eigenlijk is uiteindelijk alles schoonheid.
Maar door de vele beelden van waaruit we de wereld inkijken, die vastgezet zijn, zo is t en niet anders, valt de sprankeling weg. Sijpelt het leven weg uit dat wat je ziet.
Je ziet alles vanuit die beelden, reageert van daaruit. Vanuit dat wat al vaststaat, waar je al een beeld van gevormd hebt.
Hoe doffer en ongevoeliger je in je binnenste bent hoe meer dit het geval is.
Van daaruit komen de associaties. Het ene beeld is mooi, een ander beeld is lelijk. Het ene beeld stoot af een ander beeld trekt aan, etc. etc.
Maar dat wat is, zie je dan niet.
Je ziet beelden.
Beelden gevormd uit het verleden, vaak met labels, woordjes eraan, om het helemaal vast te zetten.
Van daaruit wordt je steeds heen en weer gegooid door al die beelden. Het ene maakt je blij, van een ander baal je, weer een ander beeld verveeld je, volgend beeld oh daar weet je alles van.
Nooit gewoon Zijn.
Nooit gewoon genieten van dat wat is.
En er is, er is zoveel.
Als je van die beelden vrij mag komen.
Zoveel te zien, te proeven, te beleven, te ervaren.
Als het innerlijk conflict verdwenen is.
Als je niets meer groot hoeft te houden, gewoon bent die je bent.
Dan kunnen de ware ogen opengaan, kun je werkelijk gaan Zien.
Kun je werkelijk gaan genieten van alles.
Kan alles vervuld worden door de Liefde. Overal waar jij niet meer bent met invulling en bepaling, met beelden.
Dan kan het leven weer een onbevangen dans worden.
Kunnen we weer waarlijk genieten van elkaar, omdat we niets meer van elkaar moeten. Werkelijk elkaar laten zijn, en echt elkaar Zien, zonder invulling, zonder beeld. En juist daardoor ook weer de schoonheid mogen/kunnen zien van elkaar, in openheid.
Liefde is.
En alles zal Liefde Zijn.
Kagib
En de uitgesproken woorden:
Reacties