water en ijs
Toch jammer, dat we niet allemaal als stromend water kunnen zijn. Het leven zou zo harmonieus zijn. Geen spraakverwarring, of minimaal. Open en onbevangen in het samen zijn, in het delen. Maar de realiteit is dat de meeste verstarren tot ijs.Waarom?
Wat is het dat ons doet verstarren? Een vast willen houden wat we hebben ten koste van zoveel? Het leven is verdwenen, want niets of niemand kan meer werkelijk voeding geven.
Angst. Angst waarvoor? Wat we kwijt zullen raken als we ons openen? Maar wat hebben we dan gevonden? Hebben we hierin waarlijk geluk gevonden,vervulling? Vrede, harmonie? Liefde die door niets of niemand af gepakt kan worden? Of zijn t slechts denkbeelden die we moeten verdedigen, waarachter we ons kunnen verschuilen. Waarin we naar bevestiging zoeken om ons heen. Dit ben ik, dit is mijn identiteit, mijn baan, mijn uiterlijk. De spullen die ik heb, de waarden en normen waarmee ik opgegroeid ben, of eventueel nieuwe jasjes die aangetrokken zijn. En dat is het dan. Dat was het dan. En daarmee wordt je oud. De gebreken komen, en je leeft eigenlijk niet meer, je bent dood. Omschrijft dit niet heel veel mensen?
Angst. Angst waarvoor? Wat we kwijt zullen raken als we ons openen? Maar wat hebben we dan gevonden? Hebben we hierin waarlijk geluk gevonden,vervulling? Vrede, harmonie? Liefde die door niets of niemand af gepakt kan worden? Of zijn t slechts denkbeelden die we moeten verdedigen, waarachter we ons kunnen verschuilen. Waarin we naar bevestiging zoeken om ons heen. Dit ben ik, dit is mijn identiteit, mijn baan, mijn uiterlijk. De spullen die ik heb, de waarden en normen waarmee ik opgegroeid ben, of eventueel nieuwe jasjes die aangetrokken zijn. En dat is het dan. Dat was het dan. En daarmee wordt je oud. De gebreken komen, en je leeft eigenlijk niet meer, je bent dood. Omschrijft dit niet heel veel mensen?
Ieder is weer in iets anders verstart, heeft weer andere zekerheden, schijnzekerheden gevonden. En we bevestigen elkaar in deze zekerheden. Ieder vindt zijn eigen cluppie. De ene wat groter dan de ander. Dit kunnen ook spirituele cluppies zijn. Maar de Verbinding is verloren. Geen stroming meer, niet als stromend water zijn. Ontvankelijk, open voor elke nieuwe impuls, voor elke nieuwe aanraking/aanreiking. Voor zo, zoveel dat het leven te geven heeft. Niets meer dat je werkelijk in je hart kan raken, in je Essentie, tot iets nieuws kan/mag brengen. Geen vernieuwing meer die plaats kan vinden. Alles stuit op jouw verstarde beelden, op dat waar je jezelf bewust of onbewust aan wil vasthouden. Geen sprankeling, geen onbevangen leeg zijn van jezelf. Geen elk moment weer als nieuw omarmen, ontvangen. Alles stuit op het verleden.
Hoe weer vloeibaar te worden? Hoe iemand weer vloeibaar te maken? Slechts door een vb te zijn. Door zelf vloeibaar te zijn, stromend. Daarin het vb van de Stroom te zijn. Slechts door een doorgeefluik van de Liefde te zijn. Dat je hieraan ruimte hebt gegeven door jou heen. Zodat die alles om jou heen kan weg laten smelten. Alle verstarde ijsklompen laten versmelten, een laten worden in deze Liefde. Zodat alles kan oplossen in deze Liefde. Zodat we uiteindelijk weer waarlijk één zullen zijn in Liefde, alle eilandjes verdwenen zijn.
Kagib
Reacties