de Parel afsluiting

Het parelachtige leven is van een onvergelijkelijke substantie die door niets kan worden aangevreten, door mot noch muis, waar niets te vrezen is en waar de vorm van het bederf, die altijd aan het tijdelijke leven wil knagen, eenvoudig niet kan bestaan. Waar geen verrotting is, blijven de maden weg.
Onze naaste mensen immers willen ons wel aanvallen doordat ze zelf de buit van aanvallers zijn. En indien wij dan gewond worden, spreken wij naar onze wonden, en wonden wij daardoor weer anderen.
Het is dus mogelijk om een oord in onszelf te leren kennen waarin wij geheel onkwetsbaar zijn voor anderen, wat die anderen in hun onwetendheid in ons ook pogen aan te richten. Al minder en minder zal de mens tot afbraak geneigd zijn, indien hij de scheppende en positieve waarden van het koninkrijk in zich leert ervaren. Hoe moeilijk de praktijk daarvan overigens ook kan zijn, is wel te begrijpen, maar de uitkomst ligt steeds voor de deur.

Het paradoxale ligt in het feit dat de verlossing van de mens steeds een verlossing is als van een enkeling, terwijl hij in het verlost zijn zelve het al-zijn beleeft, waarin hij uit zijn enkel-zijn is bevrijd. Hij heft zichzelf als eenling op in de belevenis der levenseenheid als alomvattend. Hij is dus niet alleen verlost van het lijden der afgescheidenheid, waarin zich steeds de strijd der tegenstellingen voltrok, maar ook van de schijnbare vereenzaming die de weg voor de eenling met zich meebracht. Maw het individu leert zichzelve beleven als een onuitblusbaarheid, terwijl zijn levensvlam zonder ophouden gevoed wordt door het eeuwige ononderbroken leven dat uit God is en waarin zijn Ik voor altijd zijn plaats gevonden heeft.

Door die ervaring ontdekt de mens dat hij met alle eeuwig levenden steeds verenigd is geweest en dat hij het ook zijn zal. Het ingaan tot dit eeuwige geschiedt in het bruidsvertrek, waarin de opheffing der tegendelen zich als een onzegbaar mysterie voltrekt. Dat is het waarachtige huwelijk dat 'in de hemel wordt gesloten' en waarvan een verre afglans het aardse huwelijk heiligt. Dat mag men niet verwarren met de geheimenis van het sexuele leven. Het is wel mogelijk dat psychologen in deze terminologieën niet anders zien dan de rechtvaardiging van het verkapte lustmotief der sexen, maar dit motief is maar een uiterst gering afschijnsel van de ware majesteit en grootheid der vereniging met en het werkzaam worden uit de boezem van de levende God.

Iemand die deze weg tot achtergrond van zijn leven maakt, zal alles in het werk stellen om de moeilijkheden die hij op zijn weg ontmoet, welke deze ook mogen zijn, ondergeschikt te maken aan zijn hoge doel. In het werk van iedere dag en de vervulling van zijn plichten, zal dit besluit als een steeds groter wordende reserve van kracht en vreugde werkzaam zijn, al naarmate hij de manier vindt waarop hij zijn moeilijkheden de baas wordt. Natuurlijk is het mogelijk dat hij aan dwalingen onderhevig is, omdat zijn ogen niet ver genoeg geopend zijn. En zelfs al zijn ze geopend, dan nog kan het gebeuren dat hij tegen bepaalde situaties niet is opgewassen. Dat is een kwestie van ervaring en rijping. Omwegen zijn dus niet uitgesloten. Maar zelfs omwegen leiden tenslotte naar het doel. Zo is het mogelijk dat het alledaagse een bijzondere glans krijgt, een achtergrond van vreugde en ontspanning.

Barend van der Meer

De uitgesproken woorden:

http://www.megaupload.com/?d=U4FJJB8R