Adam afsluiting
Er is wel eens gezegd dat alle angst die de mens kent, culmineert in de dood. Dat dit zelfs de reden is dat hij weigert de innerlijke weg te bewandelen, omdat hij dan voortdurend geconfronteerd wordt met de illusies van zijn aards bestaan, met de onzekerheden van zijn brein en met een voortdurend afscheid nemen van zijn voorstellingen en de vele gestalten die hij beminde en dat dit een verbrijzeling van zijn leven zou betekenen. Maar niets van dit alles is waar. Alles is afhankelijk van wat de mens wil en bijgevolg van wat hij gelooft.
Men huldigt in de geneeskunde het ideaal dat de dood in die zin overwonnen wordt dat er eens een middel ontdekt zal worden dat hem in staat zal stellen te leven zolang als hij wil. Dat hij de gang van het natuurlijk gebeuren kan veranderen, zoals nu de gemiddelde leeftijd van de mens vergeleken met honderd jaar terug met meer dan de helft is vergroot.
Maar dan zijn we toch helemaal op de verkeerde weg. Dit bewijst alleen maar dat de hang en de zucht naar het illusoire leven zo groot en zo dringend kan zijn dat hij daardoor geheel en al bezeten wordt en niet het minste vermoeden heeft wat hem na de dood wacht. Want daar wacht altijd iets of iemand op ons.
Dit wachtende is wat hij in zichzelf heeft laten staan uit angst het onder ogen te moeten zien. Uit angst heeft hij zich de weg naar binnen afgesneden. Want daar binnen loert toch immers de dood? In hem en nergens anders is de drempel die tot het onsterfelijke leven voert en wil hij die drempel gedurende het aardse leven leren overschrijden, dan zal hij met kennis van zaken de innerlijke weg moeten betreden, een weg die verlicht wordt door de liefde tot het leven en die hem zal doen ervaren hoe mild en hoe verlossend dit innerlijke sterven kan verlopen.
Het is de dood die de afscheiding teweeg gebracht heeft gedurende zijn ingang in het aardse leven, waarin hij zijn lichaam verwisselde met zichzelf. De mens is niet zijn lichaam en het is heel gemakkelijk om dit te ervaren. Te leren sterven in grote blijmoedigheid en bevrijde zielerust is niet zo moeilijk als men denkt. Daarvoor behoeft men zich slechts iedere dag te leren ontbinden.
Barend van der Meer
De uitgesproken woorden:
http://www.megaupload.com/?d=N05VWE80
Men huldigt in de geneeskunde het ideaal dat de dood in die zin overwonnen wordt dat er eens een middel ontdekt zal worden dat hem in staat zal stellen te leven zolang als hij wil. Dat hij de gang van het natuurlijk gebeuren kan veranderen, zoals nu de gemiddelde leeftijd van de mens vergeleken met honderd jaar terug met meer dan de helft is vergroot.
Maar dan zijn we toch helemaal op de verkeerde weg. Dit bewijst alleen maar dat de hang en de zucht naar het illusoire leven zo groot en zo dringend kan zijn dat hij daardoor geheel en al bezeten wordt en niet het minste vermoeden heeft wat hem na de dood wacht. Want daar wacht altijd iets of iemand op ons.
Dit wachtende is wat hij in zichzelf heeft laten staan uit angst het onder ogen te moeten zien. Uit angst heeft hij zich de weg naar binnen afgesneden. Want daar binnen loert toch immers de dood? In hem en nergens anders is de drempel die tot het onsterfelijke leven voert en wil hij die drempel gedurende het aardse leven leren overschrijden, dan zal hij met kennis van zaken de innerlijke weg moeten betreden, een weg die verlicht wordt door de liefde tot het leven en die hem zal doen ervaren hoe mild en hoe verlossend dit innerlijke sterven kan verlopen.
Het is de dood die de afscheiding teweeg gebracht heeft gedurende zijn ingang in het aardse leven, waarin hij zijn lichaam verwisselde met zichzelf. De mens is niet zijn lichaam en het is heel gemakkelijk om dit te ervaren. Te leren sterven in grote blijmoedigheid en bevrijde zielerust is niet zo moeilijk als men denkt. Daarvoor behoeft men zich slechts iedere dag te leren ontbinden.
Barend van der Meer
De uitgesproken woorden:
http://www.megaupload.com/?d=N05VWE80
Reacties