verslaving

Zijn we niet allemaal verslaafd?
Of in andere bewoordingen, geprogrammeerd op allerlei manieren, waardoor we onszelf verloren hebben?
Waardoor we niet meer gewoon durven/kunnen Zijn.
Waardoor er zoveel stemmetjes in onszelf spreken waardoor we ons Zelf vergeten, of niet meer horen.
Waardoor we zo afhankelijk zijn van oordeel en beoordeling van die ander om ons heen
Waardoor we nooit vrij zullen zijn?
Nooit zien wat is, maar het misvormde programma dat door je heen kijkt, je blik kleurt en vervormd.

Afkicken is niet makkelijk.
Want dit betekent jezelf onder ogen zien.
Zien overal waarin je geprogrammeerd bent, niet jezelf bent maar zoveel dat ontstaan is in dat verleden, dat door jou heen leeft in het heden.
Dit doet pijn, dit confronteert, dit maakt onzeker, want schijnzekerheden worden onderuit gehaald.
Je kunt niet meer zo makkelijk meedoen met de rest, niet meer het spel meespelen in eerste instantie.
Licht confronteert, Bewustzijn confronteert, want het doorlicht alles, legt alles bloot in jezelf en om je heen.
Alles loslaten, masker af, je muur omlaag. Je niet meer kunnen verschuilen achter zoveel overlevingsmechanismen.
Uiteindelijk niets meer hebben dan Dat.
En juist Dat is de vervulling van Alles, is het Al.

Gelukkig gaat t gelijk op.
Alles waar jij ruimte voor maakt zal je vervullen.
Alles wat jij afbreekt zal een nieuw wezen in je op kunnen laten bouwen.
In alles waarin jij sterft zal iets anders in jou op kunnen staan.
Wat niemand van je af kan pakken, wat altijd zal Zijn, wat Liefde is, vrede is, Weten is. Waarin je geborgenheid vindt, je rust in vindt, je Kracht in vindt.
Je Ziet dan wie je bent. Je bent niets, je bent alles.

Kagib

De uitgesproken woorden