6-7-42 geluksgevoel
Het is me zo wonderlijk te moede. Ben ik dat werkelijk, die hier zit te schrijven met zo'n grote rust en rijpheid in me en zou iemand het kunnen begrijpen wanneer ik zei dat ik me zo merkwaardig gelukkig voel, niet opgeschroefd of wat ook, maar heel eenvoudig en gelukkig, omdat er een zachtheid en een vertrouwen in me groeiende is van dag tot dag? Omdat al het verwarrende en dreigende en zware wat er op me afkomt geen ogenblik tot een zinsverbijstering bij me leidt? Omdat ik het leven zo klaar en duidelijk in al zijn contouren blijf zien en beleven. Omdat er niets vertroebeld raakt in mijn denken en mijn voelen. Omdat ik alles dragen en verwerken kan en het besef van al het goede dat er in het leven en ook in mijn leven was, niet verdrongen wordt door al het andere, maar steeds sterker met me vergroeit. Ik durf nu haast niet meer verder te schrijven, ik weet niet wat dat is, net of ik al bijna te ver ga in m'n ontruktheid aan al datgene, wat bij de meesten bijna tot verstandsverbijstering voert. Wanneer ik weet, heel zeker weet, dat ik de volgende week sterven zal, dan zal ik nog de hele week aan m'n bureau kunnen zitten en studeren, in alle gemoedsrust, zonder dat dat een vlucht is en ik weet nu dat leven en sterven zinrijk met elkaar verbonden zijn. Het zal een verglijden zijn, ook al is het einde in z'n uiterlijke vorm triest of gruwelijk.
Etty Hillesum
Etty Hillesum
Reacties