dankbaarheid

Dankbaarheid komt meer en meer vrij naarmate je in je hart beleeft, ervaart, hoe groots en veelomvattend het leven is.
Hoe onvoorstelbaar geweldig dat alles in elkaar zit.
Dat alles klopt, in elkaar past.
Dat het zo, zo rechtvaardig is, en zozeer dat er Liefde en begrip uit spreekt.

Je voelt je hierin eigenlijk heel nietig, heel klein.
Hoemeer dat Andere in je vrij mag komen, ervaren mag worden.
Dit betekent niet dat je dan kruipend op je knieën door t leven gaat.
Nee je gaat juist met een rechte rug, oprecht door t leven.
Met een lichte tred.
Omdat je jezelf gedragen weet door dat Andere, door de Liefde.
Maar opblazen zul je jezelf niet meer.
Niets meer waar je, je eventuele grootheid op baseert.
Dit alles verdwijnt.
Verdwijnt in het ervaren/beleven van de grootsheid, de Alomvattende Liefde van dat Andere.
Wat niet van deze wereld is maar deze wereld draagt en vervuld met Liefde.
Er is slechts dankbaarheid dat je leeft. Dankbaarheid hoe mooi het leven is. En uit dankbaarheid wil je alles geven wat in je is, alles overgeven. Uit dankbaarheid wil je alles laten verdwijnen wat er nog tussenin staat, tussen de vrije Stroom van de Liefde. Je bent dankbaar dat alles eraan gedaan wordt om blokkades op te ruimen, op te lossen in de Liefde.
Je enige verlangen is om een zuiver puur kanaal te worden van deze Liefde.


Kagib

En de uitgesproken woorden