15-9-92 de hemel leeft in mij

Ik geloof dat ik moet gaan slapen, dagenlang, en alles met m'n geest moet loslaten.
De dokter zei gisteren dat ik een te sterk innerlijk leven leid, dat ik te weinig op de aarde leef en al bijna aan de grens van de hemel en dat mijn fysiek dat alles niet dragen kan. Misschien heeft hij wel gelijk. Die laatste 1.5 jaar, mijn God! En die laatste twee maanden, die op zichzelf al een heel leven waren. En heb ik niet uren gehad waarvan ik zei: dit éne uur is een heel leven geweest en als ik straks zal omkomen, dat is dit éne uur het hele leven waard geweest? En ik heb dikwijls van die uren gehad. Waarom mag ik niet ook in de hemel leven? De hemel is er toch, waarom mag men er dan ook niet in leven? Maar eigenlijk is het toch veel eerder zo: de hemel leeft in mij. Ik moet denken aan een woord uit een gedicht van Rilke: Weltinnenraum.

Etty Hillesum

Reacties

Populaire posts van deze blog

NIETS ZIJN

KARMA NEMESIS

BEET VAN BEWUSTZIJN