Zien

Is t niet zo dat we meteen de dualiteit instappen als we van dat wat we zien gewoon dat wat om ons heen is alleen maar dat zien wat we geleerd hebben? Dat is geen blad, dat is een eikeblad. Het verschil tussen zien en dat wat we denken te zien.
Het wordt ons afgeleerd om gewoon te zien. We moeten t op n bepaalde manier zien. Alles heeft etiketjes, bepalingen, naampjes, alles duidelijk ingedeeld en geordend. Een geordende wereld.
Zo is de stroom verloren, de stroom van leven. Alles gefragmenteerd geraakt en gekristalliseerd.

Vandaag ook, op de terugweg, in de stilte op een bankje. En dan kom ik in n diepere laag en dan krijgt alles, maar dan ook alles zo'n diepe betekenis en beleven. Geen onderscheid tussen al die vormpjes, alles zinderend van leven. De bewegingen of dat wat niet beweegt, alles schoonheid. De wind die door de bladeren ritselt, die je niet ziet maar slecht weet dat ie er is door dat geritsel of omdat ie jou aanraakt met zijn zachte adem. Geluiden, vormpjes, alles, alles schoonheid zonder onderscheid. Alles fascinerend, verwondering, genieten, Zijn. In de heldere Stroom van Zijn zijn. Dan kan zich zoveel openbaren, zichtbaar maken, zoveel dat je dan aan kan raken. Dan kun je daar Eeuwig verblijven, zittend op dat bankje.

Raakt dit niet verloren, dit beleven, dit Zien, omdat we alles ingedeeld hebben, versnipperd in al die naampjes en vormpjes?
Wat zouden we nog meer nodig hebben als we werkelijk zouden Zien. Een overstromen van Leven, uitgegoten over ieder die maar kan ontvangen. De Liefde tot werkelijkheid gemaakt in alles.


Kagib

En de uitgesproken woorden