28-8-61 behoefte

Daarboven in de schaduw was het koel en fris en mooi, de bergen en de heuvels, de dalen en de schaduwen. Het land was hier en daar moerassig en er groeide riet, kort en goudkleurig, en tussen het goud stonden witte bloemen.
Maar dat was niet alles. Tijdens de klim naar boven en bij de afdaling was er de kracht die een zegening is. Ze heeft de hoedanigheid van enorme en ondoordringbare vastheid; geen enkele materie zou zo vast kunnen zijn. Geen brein zou zo'n kracht, met haar vreemde intensiteit en vastheid kunnen verwoorden. Ze was er en geen denken zou haar kunnen oproepen of laten verdwijnen.

Er kan een staat van intensiteit bereikt worden, waarin aan niets behoefte bestaat. Behoeften zijn de verborgen hunkeringen die tot gehechtheid leiden. De behoefte aan seks, aan drank, aan roem, aan verering, de behoefte aan vervulling van onszelf met de bijkomende eerzucht en teleurstellingen.
Al die verschillende behoefte brengen onvermijdelijk die gehechtheid voort die verdriet en angst veroorzaakt en de knagende pijn van eenzaamheid. In onze behoeften gebruiken we elkaar en geven dit zoet klinkende namen; daaruit ontstaat wanhoop en eindeloos verdriet.

Liefde is er alleen wanneer er geen behoefte is.
De essentie van het zelf wordt gevormd door de behoeften, door de voortdurende wisseling in behoeften en het altijddurende zoeken, van de ene gehechtheid naar de andere, van de ene binding naar de andere. Zich binden aan een idee, aan een formule, de identificatie met iets, met het een of andere dogma, berust op de stuwkracht van behoefte, het wezen van het zelf dat de vorm aanneemt van de meest altruïstische activiteiten. Het is een mantel, een masker.
Vrij zijn van behoefte is volwassenheid. Die vrijheid gaat samen met een intensiteit die geen oorzaak heeft en geen voordeel afwerpt.


Krishnamurti