29-10-74 het zelf

In de vallei met de sinaasappelboomgaarden was dit er een die erg goed werd onderhouden - rij na rij stonden de jonge bomen, sterk en schitterend in de zon. Het was een prachtige ochend met een heldere blauwe hemel, warm en de wind was zacht en aangenaam. Een sperwer zweefde in de lucht, onbewegelijk, en kwam naar beneden om op een tak van de volgende sinaasappelboom neer te strijken en te gaan slapen. Hij was zo dichtbij dat de scherpe klauwen, de prachtige gespikkelde vleugels en de scherpe snavel zichtbaar waren; hij bevond zich op een armlengte afstand. Onder de struiken kronkelden twee boa constrictors om elkaar heen; ze hadden donkerbruine ringen over de hele lengte van hun lichaam, en toen ze vlak langs voorbijgingen waren zij zich totaal niet bewust van de aanwezigheid van een mens. Ze hadden op een plank in de schuur gelegen, uitgestrekt, hun donkere glinsterende ogen spiedend en wachtend op muizen. Ze moesten daar de hele nacht hebben gelegen en nu lagen ze onder de struiken.

Alle levende wezens schenen hun eigen orde te hebben, hun eigen discipline en hun eigen spel en vermaak. Het denken is materieel en haar aktiviteiten, uiterlijk of innerlijk, zijn materialistisch. Denken is meetbaar en dus is het tijd. Binnen deze sfeer is bewustzijn materie. Bewustzijn is zijn inhoud; de inhoud is bewustzijn; ze zijn onscheidbaar. De inhoud bestaat uit de talloze dingen die het denken heeft gekonstrueerd; het verleden dat het heden bepaalt en de toekomst, wat tijd betekent. Denken is herinnering, ervaring en kennis, en deze herinnering met haar voorstellingen en haar schaduwen is het zelf, het 'ik en het 'niet-ik', het 'wij' en het 'zij'. De essentie van onderscheid is het zelf met al haar attributen en kwaliteiten. Materialisme geeft aan het zelf alleen maar kracht en expansie. Het zelf kan zichzelf, en doet dat ook, vereenzelvigen met de staat, met een ideologie, met aktiviteiten van het 'niet-ik', religieus of werelds, maar blijft het zelf. Zijn geloof is zelf-geschapen evenals zijn angsten en genoegens.
Het denken is door haar structuur en aard reeds fragmentarisch en de verschillende fragmenten, nationaliteiten, rassen en ideologieen, verkeren in een staat van oorlog en conflict. Een materialistische beschaving zal zichzelf vernietigen, tenzij het zelf volledig wordt losgelaten. Het loslaten van het zelf is altijd van primaire betekenis. Alleen op basis van deze revolutie kan een nieuwe maatschappij worden gevormd. Het loslaten van het zelf is liefde, compassie: passie voor alle dingen - de stervende, de lijdende, de dakloze, en de materialist en de gelovige. Liefde is geen sentimentaliteit, romantiek; zij is even sterk en absoluut als de dood.

Langzaam breidde de mist van zee zich in grote golven over de westelijke heuvels uit; zij bedekte de heuvels, vulde het dal en zou spoedig hier boven komen; met het vallen van de nachtelijke duisternis zou het koeler worden. Er zouden geen sterren zijn en het zou volslagen stil zijn.


Krishnamurti