De Hermafrodiet uit roman de Golem

Voor de eerste maal zag ik het vrouwelijke in haar trekken. Het is een deel van mijn dromen, ging ze zacht verder, me voor te stellen, dat er een einddoel bereikt is, als twee wezens tot een versmelten - tot datgene versmelten, waarvan de 'hermafrodiet' als symbool kan gelden. Ik luisterde gespannen: de hermafrodiet? Ik bedoel: de magische vereniging van mannelijk en vrouwelijk in het mensengeslacht tot een halfgod. Als einddoel!

Nee, niet als einddoel, als begin van een nieuwe weg, die eeuwig is - geen einde heeft. En hoop je eens degene te vinden, vroeg ik ontroerd, die je zoekt? Is het niet mogelijk, dat hij in een ver land leeft, misschien helemaal niet op aarde is? Daar weet ik niets van, zei ze eenvoudig, ik kan alleen slechts wachten. Als hij door tijd en ruimte van mij gescheiden is - wat ik niet geloof, want waarom zou ik dan hier aan het getto gebonden zijn? Of door de kloof van het wederzijds niet her-kennen, en ik vind hem niet, dan heeft mijn leven geen doel gehad en was het, het gedachteloze spel van een zwakzinnige demon.

Gustav Meyrink