slapers/dromers/pioniers uit roman het Groene Gezicht

De sleutel tot de heerschappij over de innerlijke natuur is verroest, al sinds de zondvloed. Deze sleutel is: wakker zijn. Wakker zijn is alles. De mens is nergens zo vast van overtuigd als van het feit dat hij wakker is, maar in werkelijkheid is hij gevangen in een web dat hij zelf gesponnen heeft uit slaap en droom. Hoe ondoordringbaarder dit web, hoe machtiger de slaap hem overheerst.
De slapers: Zij die er in verstrikt zijn, zijn de slapers, die door het leven gaan als vee naar de slachtbank, afgestompt, onverschillig en zonder gedachten.

De dromers: De dromers onder zien, door de mazen heen, een getraliede wereld. Zij zien slechts misleidende fragmenten, handelen daarnaar en weten niet dat deze beelden slechts zinloze brokstukken zijn van een machtig geheel. Deze dromers zijn niet zoals je misschien denkt, de fantasten en dichters - het zijn de ijverigen, de vlijtigen, de rustelozen der aarde, de door de waan van het doen verteerden. Ze lijken op lelijke, nijvere kevers, die langs een gladde pijp naar boven klimmen om, eenmaal boven aangekomen, in de pijp naar beneden te vallen. Zij wanen zich wakker, maar wat zij menen te beleven is in werkelijkheid slechts een droom, van te voren vastgelegd tot in het kleinste detail en niet te beinvloeden door hun wil.

De pioniers: Enkele mensen zijn er geweest, en ze zijn er nog, die wel degelijk wisten dat ze droomden, pioniers die doorgedrongen zijn tot de bolwerken waarachter zich het eeuwig waakzame ik verbergt. Maar zij bezaten de wapens niet om de vesting te bestormen, en hun strijdkreet heeft de slapers niet gewekt.


Gustav Meyrink