Eckhart de onbewogen Hemel
Zoals god bij de sterrenhemel alleen de Beweger is, de bron van
kracht waaruit de hemel haar eigen kracht en beweging ontvangt, zo is God ook
voor de ziel in dit leven slechts een Beweger van onze vrije wil, die naar
Hemzelf uitgaat en naar alle goede werken. Maar na deze eeuwige wentelende
sterrenhemel volgt een onbewogen hemel, en eerst die is het oord der zaligheid.
Daar woont god in Zijn ganse heerlijkheid en volbrengt, als de eeuwige Godheid,
Zijn werk. De Vader baart - in een onafgebroken innerlijke daad - de Zoon. En
Vader en Zoon storten tezamen en met gelijke kracht de Heilige Geest uit. En
Zoon en Geest blijven toch met de Vader binnen in het Wezen.
Pas in zulk een schouwen van de 'personen' van de Godheid ligt de volle zaligheid besloten. Daarom moet de ziel, nu zij de menigvuldigheid van de lagere hemel achter zich heeft gelaten en bezit genomen heeft van de wondere diepten in zichzelf, indalen in de heerlijkheid van de rustende hemel. Zo wordt de ziel een hemels tehuis van de eeuwige Godheid, zodat zij haar goddelijke werken nu in de ziel volbrengt: in haar baart de 'Vader" Zijn Zoon. En daar de Zoon slechts zo ver aan de Vader ontvloeit dat Hij toch eeuwig in Zijn hart blijft, woont de Vader Zelf in de ziel."
Meester Eckhart
Ja, dit is dus taal van ruim 700 jaar geleden, en uiteindelijk tijdloos.
Want het Goddelijke is tijdloos.
Het gaat er dus om waarlijk weer te gaan resoneren met t Goddelijke, dat je hiermee weer in harmonie komt. Dan kun je daarin rusten, daarin waarlijk rust vinden. Daar kom je thuis. Dat is waarlijk thuiskomen in je hart.
En dan lijkt t dat de beweging dan stopt. Maar dat is niet zo, vanuit dat rustpunt gaat de Beweging verder maar totaal in de bedding van het Goddelijke. Dat is het ware meebewegen. Dan beweeg jij niet meer, dan beweegt God jou. Dan ben je weer met het Goddelijke samengevloeid tot n eenheid geworden. Is er eigenlijk geen verschil meer.
Al is God het Goddelijke tuurlijk nog veel meer.
Maar de basis is gelegd.
lieve warme groet Kagib
Pas in zulk een schouwen van de 'personen' van de Godheid ligt de volle zaligheid besloten. Daarom moet de ziel, nu zij de menigvuldigheid van de lagere hemel achter zich heeft gelaten en bezit genomen heeft van de wondere diepten in zichzelf, indalen in de heerlijkheid van de rustende hemel. Zo wordt de ziel een hemels tehuis van de eeuwige Godheid, zodat zij haar goddelijke werken nu in de ziel volbrengt: in haar baart de 'Vader" Zijn Zoon. En daar de Zoon slechts zo ver aan de Vader ontvloeit dat Hij toch eeuwig in Zijn hart blijft, woont de Vader Zelf in de ziel."
Meester Eckhart
Ja, dit is dus taal van ruim 700 jaar geleden, en uiteindelijk tijdloos.
Want het Goddelijke is tijdloos.
Het gaat er dus om waarlijk weer te gaan resoneren met t Goddelijke, dat je hiermee weer in harmonie komt. Dan kun je daarin rusten, daarin waarlijk rust vinden. Daar kom je thuis. Dat is waarlijk thuiskomen in je hart.
En dan lijkt t dat de beweging dan stopt. Maar dat is niet zo, vanuit dat rustpunt gaat de Beweging verder maar totaal in de bedding van het Goddelijke. Dat is het ware meebewegen. Dan beweeg jij niet meer, dan beweegt God jou. Dan ben je weer met het Goddelijke samengevloeid tot n eenheid geworden. Is er eigenlijk geen verschil meer.
Al is God het Goddelijke tuurlijk nog veel meer.
Maar de basis is gelegd.
lieve warme groet Kagib
Reacties