verlangen naar God
Velen prijzen de liefde als het hoogste. Maar ik stel het niet-zijn
boven de liefde. Ten eerste hierom: het beste in de liefde is dat zij mij
noodzaakt God te beminnen. Nu is het echter veel belangrijker dat ik God
noodzaak tot mij te komen, dan mijzelf tot God te gaan, en wel omdat mijn
gelukzaligheid erop berust dat ik en God één worden. Want God kan gemakkelijker
in mij ingaan en Zich verenigen met mij, dan ik in Hem.
Dat nu juist het niet-zijn God noodzaakt tot mij te komen, blijkt uit het volgende: ieder wezen verblijft het liefst op zijn eigen plaats. Gods natuurlijkste en eigenste plaats is echter de eenheid, maar die berust op het niet-zijn. Daarom kan God niet anders, dan Zichzelf over te geven aan het ik-verloren hart.
Meester Eckhart
Wat zegt hij hier toch allemaal, denk je misschien. Hij heeft het hier natuurlijk niet over de Goddelijke Liefde. Want de Goddelijke Liefde is God.
Het gaat hier dus om de liefde tot God, het verlangen naar God. Dat dit het vuur is de intentie van je leven. En hoe groter dit verlangen hoe groter de mogelijkheden, hoe krachtiger God het Goddelijke kan instralen inlichten doorLichten. Want wat hij hier zegt, God moet niet in ons komen, wij moeten samen komen met God. En dat kan pas als wij verdwijnen. Overal waar wij verdwijnen, kan God Zijn plaats innemen.
We zullen ons moeten reinigen het hart, zodat God in alles in ons wil komen wonen, in alles wat we zijn en doen.
Ok, en dan de tweede kolom:
De tweede reden waarom ik het niet-zijn boven de liefde stel, is deze: brengt de liefde mij ertoe, ter wille van God alles te verdragen, zo brengt het niet-zijn mij ertoe, alleen nog maar voor God ontvankelijk te zijn. En dat is het hogere. Want in het lijden ziet de mens altijd nog op het schepsel waardoor hij lijdt, daarentegen is het niet-zijn een van alle schepselen ontledigd zijn. Het niet-zijn komt het zuivere niets zozeer nabij, dat er niets bestaat dat fijn genoeg is om in haar plaats te vinden, buiten God. God is zo eenvoudig en zo fijn dat hij in het ik-verloren hart wel plaats vindt.
Wow, heftig he hihihi. T lijkt allemaal misschien zo koud, zo gevoelloos. Maar is t niet. Weer spiegelt hij, benadrukt hij, t gaat om jou, t gaat niet om wat jij goed vind mooi vind verdrietig vind of wat dan ook. Jij moet verdwijnen. Jij moet niets worden, zodat Alles kan zijn, zodat het Al het Goddelijke zich in volledige harmonie zich door jou heen kan openbaren. En voor alle duidelijkheid. God het Goddelijke omvat alles en iedereen waarlijk met Liefde.
Dan de laatste kolom:
Anderen prijzen de deemoed als de grootste der deugden. Maar ik stel het niet-zijn boven de deemoed. En een van mijn redenen is de volgende:
De volkomen deemoed buigt zich voor alle schepselen - waarmee de mens zich voor alle schepselen openstelt. Het niet-zijn echter blijft in zichzelf, het kent geen acht slaan op het schepsel, geen zich buigen en geen zich verheffen; het wil noch eronder, noch erboven staan, het wil niet dit of dat zijn, het wil alleen maar: in zichzelf rusten en met zichzelf één zijn. Wie nog dit of dat wil, die wil iets zijn, het niet-zijn wil echter niets zijn.
De vrij geworden geest, in zijn niet-zijn, die trekt Gods eigen wezen tot zich. Dat wezen kan God echter niemand geven dan Zichzelve. Daarom kan Hij met de ik-verloren geest niets anders aanvangen dan Zichzelve aan Hem geven. En dat betekent: De mens wordt één met de Eeuwige
Het is wat ik altijd zeg, je moet niet iets wel of niet zijn. Als je deemoedig bent staat daar tegenover hoogmoed. Dan blijft er sprake van dualiteit, van dat jij iets wel of niet wil zijn.
Het gaat erom dat God in jou kan zijn, en God is niet hoog of deemoedig, God het Goddelijke is. Is wat t is, doet wat nodig is. En nogmaals, daarvoor zullen wij moeten verdwijnen, anders blijft God buiten ons handelen, doen we t allemaal zelf.
lieve warme groet Kagib
Dat nu juist het niet-zijn God noodzaakt tot mij te komen, blijkt uit het volgende: ieder wezen verblijft het liefst op zijn eigen plaats. Gods natuurlijkste en eigenste plaats is echter de eenheid, maar die berust op het niet-zijn. Daarom kan God niet anders, dan Zichzelf over te geven aan het ik-verloren hart.
Meester Eckhart
Wat zegt hij hier toch allemaal, denk je misschien. Hij heeft het hier natuurlijk niet over de Goddelijke Liefde. Want de Goddelijke Liefde is God.
Het gaat hier dus om de liefde tot God, het verlangen naar God. Dat dit het vuur is de intentie van je leven. En hoe groter dit verlangen hoe groter de mogelijkheden, hoe krachtiger God het Goddelijke kan instralen inlichten doorLichten. Want wat hij hier zegt, God moet niet in ons komen, wij moeten samen komen met God. En dat kan pas als wij verdwijnen. Overal waar wij verdwijnen, kan God Zijn plaats innemen.
We zullen ons moeten reinigen het hart, zodat God in alles in ons wil komen wonen, in alles wat we zijn en doen.
Ok, en dan de tweede kolom:
De tweede reden waarom ik het niet-zijn boven de liefde stel, is deze: brengt de liefde mij ertoe, ter wille van God alles te verdragen, zo brengt het niet-zijn mij ertoe, alleen nog maar voor God ontvankelijk te zijn. En dat is het hogere. Want in het lijden ziet de mens altijd nog op het schepsel waardoor hij lijdt, daarentegen is het niet-zijn een van alle schepselen ontledigd zijn. Het niet-zijn komt het zuivere niets zozeer nabij, dat er niets bestaat dat fijn genoeg is om in haar plaats te vinden, buiten God. God is zo eenvoudig en zo fijn dat hij in het ik-verloren hart wel plaats vindt.
Wow, heftig he hihihi. T lijkt allemaal misschien zo koud, zo gevoelloos. Maar is t niet. Weer spiegelt hij, benadrukt hij, t gaat om jou, t gaat niet om wat jij goed vind mooi vind verdrietig vind of wat dan ook. Jij moet verdwijnen. Jij moet niets worden, zodat Alles kan zijn, zodat het Al het Goddelijke zich in volledige harmonie zich door jou heen kan openbaren. En voor alle duidelijkheid. God het Goddelijke omvat alles en iedereen waarlijk met Liefde.
Dan de laatste kolom:
Anderen prijzen de deemoed als de grootste der deugden. Maar ik stel het niet-zijn boven de deemoed. En een van mijn redenen is de volgende:
De volkomen deemoed buigt zich voor alle schepselen - waarmee de mens zich voor alle schepselen openstelt. Het niet-zijn echter blijft in zichzelf, het kent geen acht slaan op het schepsel, geen zich buigen en geen zich verheffen; het wil noch eronder, noch erboven staan, het wil niet dit of dat zijn, het wil alleen maar: in zichzelf rusten en met zichzelf één zijn. Wie nog dit of dat wil, die wil iets zijn, het niet-zijn wil echter niets zijn.
De vrij geworden geest, in zijn niet-zijn, die trekt Gods eigen wezen tot zich. Dat wezen kan God echter niemand geven dan Zichzelve. Daarom kan Hij met de ik-verloren geest niets anders aanvangen dan Zichzelve aan Hem geven. En dat betekent: De mens wordt één met de Eeuwige
Het is wat ik altijd zeg, je moet niet iets wel of niet zijn. Als je deemoedig bent staat daar tegenover hoogmoed. Dan blijft er sprake van dualiteit, van dat jij iets wel of niet wil zijn.
Het gaat erom dat God in jou kan zijn, en God is niet hoog of deemoedig, God het Goddelijke is. Is wat t is, doet wat nodig is. En nogmaals, daarvoor zullen wij moeten verdwijnen, anders blijft God buiten ons handelen, doen we t allemaal zelf.
lieve warme groet Kagib
Reacties