relaties deel 1

Ja, relaties.
Wat zoeken we bij elkaar?
Waarom verbinden we ons met elkaar,
gaan we deze liefdesrelatie met elkaar aan?

Eerst is er, wat ik noem de truc van de kosmos, we worden verliefd.
Alles is zo mooi, en de ander is zo lief en vertederend.
Het is het paradijs dat je met elkaar mag beleven.
De ander is een engel, de ander is de grote held, de liefdesgodin.
De ander is alles, en je loopt op wolken.

En dan heb je gekozen, je verbonden met elkaar.
Een huwelijk, samenwonen.
En het paradijs zakt langzaamaan weg.
Andere tekens worden zichtbaar.
Andere stukken in de ander lichten op.
Stukken die minder mooi zijn, minder aantrekkelijk, confronterend zijn.
In verwachtingen teleurgesteld.
Wakker worden uit een zoete droom.
Een nieuwe fase is ingegaan.
Het blijkt dat je eerder tegenpolen van elkaar bent,
en de ander toont ineens zoveel dat helemaal niet zo leuk is.
Waar je bang voor bent, met jezelf confronteert, je onzeker maakt.
De ander blijkt niet de grote held, de engel, de liefdesgodin te zijn.
En juist dan komen er mogelijkheden.

Maar wie durft, wil deze mogelijkheden benutten?
Door te zien, te ervaren, dat je slechts een spiegel van elkaar bent,
en juist in deze relatie deze spiegel helder kan oplichten.
De mogelijkheid om samen te groeien, samen te veranderen,
samen tot iets anders te worden.
Door de pijn heen, de onmacht, het verdriet, de wanhoop heen.
De pijnlijke plekken die je in elkaar aanraakt.
Je kunt ze ook weer afsluiten, gaan ontkennen, er een muur voorzetten, of in een kamer opsluiten.

Je kunt de rol gaan spelen van jezelf wegcijferen, onderdanig zijn, zodat de ander de heerser wordt en jou gaat bepalen, je mag onderdrukken om de basisveiligheid van die ander maar te behouden, niet alleen te hoeven staan, je vastklampend aan de ander.
Ga niet weg, ik doe alles voor je, ik ben alles voor je, je mag alles met me doen.
Elk sprankje van geluk grijpend om weer even voort te kunnen.
De ander speelt een rol en jij de jouwe, en je houdt elkaar in stand.

Of je ontkent grote stukken van jezelf, zet ze op slot, en het leven wordt een routine.
Monotonie.
Je leeft nog wel bij elkaar maar veel meer langs elkaar.
Veel wordt niet meer uitgesproken.
Er vallen stiltes.
Er wordt niet meer gedeeld over wat je werkelijk raakt, beleefd.
Maar slechts de dagelijkse routine herhaalt zich, je ziet elkaar niet meer, voelt elkaar niet meer.
Je stompt af, en weet eigenlijk niet meer dat het anders zou kunnen zijn.
Het eten op tafel, praten over ditjes en datjes.
En zoveel waar niet meer over gesproken mag, kan worden.
Zoveel dat binnenin afsterft.
De levenslust vervliegt.

En ja, dan kan er verlangen komen naar iets anders buiten jou.
Iets waar je misschien terug mag vinden wat je verloren hebt.
Een nieuwe vlam om je weer aan te warmen.
Nieuwe vitaliteit, vreugde en liefde.
Iets nieuws, iets prikkelends, verrassends.
En zo komen er dan relaties buiten het huwelijk,
een weer terug verlangen naar het paradijs.
Weer opnieuw beginnen.
Maar is dit de oplossing?
Is dit de mogelijkheid?
Is het niet weer hetzelfde liedje, even het paradijs, het genieten, en dan weer wegzakken in monotonie, routine, onderdrukking en inkapseling.
Als de ene relatie verbroken en de nieuwe begonnen is.
Zal er zo ooit iets veranderen in jou?
In de ander?
Of blijft alles hetzelfde?

Kagib

De uitgesproken woorden:

http://www.mijnbestand.nl/Bestand-GQMJPQQOHZJB.mp3