erkenning
Ons leefklimaat is van dien aard dat ons wordt voorgehouden dat wij niemand zijn, dat wij waardeloos zijn tenzij er sprake is van erkenning. Niet het werk maar de erkenning telt. Dit zet de dingen op zijn kop. Het werk zou belangrijk en een vreugde op zich moeten zijn. Je moet niet werken omdat je uit bent op erkenning, maar omdat je ervan geniet creatief te zijn. Je houdt van je werk om het werk zelf.
Zo zou je dingen moeten zien - werken omdat je het leuk vindt, zonder uit te zijn op erkenning. Komt die toch, ga er dan ongedwongen mee om; komt die niet, stoor je daar niet aan. Je vervulling moet in het werk zelf zitten. Als iedereen zich deze eenvoudige kunst eigen zou maken, de kunst van je werk te houden, wat het ook is, en ervan te kunnen genieten zonder om erkenning te vragen, zou ons dat een mooiere, vrolijker wereld opleveren.
Zoals het nu is, zet de wereld je in een akelig patroon vast. Wat je doet is niet goed omdat je het leuk vindt, omdat je het uitstekend doet, maar omdat de wereld het erkent en beloont, je er gouden medailles, nobelprijzen voor geeft. Men gaat geheel en al voorbij aan de intrinsieke waarde van creativiteit, en miljoenen mensen gaan daardoor de vernieling in want iedereen kan een nobelprijs krijgen. Iedereen is behept met deze hang naar erkenning, dus niemand kan vredig, rustig werken, onderwijl genietend van waar men dan ook mee bezig is. En het leven bestaat uit kleine dingen. Voor die kleine dingen bestaan geen beloningen, geen door regeringen verleende onderscheidingen, geen door universiteiten verleende eretitels.
Waarom zou je je bekommeren om erkenning?
Je bekommernis met erkenning duidt er alleen op dat je niet van je werk houdt; dan gaat het om de erkenning en niet om het werk zelf. Je haat het werk, je vindt er niets aan, maar je doet het omdat het erkenning oplevert: je wordt gewaardeerd, geaccepteerd. Kijk liever met andere ogen naar je werk dan te denken aan erkenning. Houd je ervan? Dan is het oke. Houd je er niet van, zoek dan iets anders!
Ouders en leraren benadrukken altijd dat je gewaardeerd en geaccepteerd moet worden. Dit is een hele sluwe strategie om mensen onder controle te houden. Leer één fundamenteel ding: Doe wat je graag doet, wat het ook is.
Doe het met plezier en vraag nooit om erkenning. Dat is bedelen.
Waarom zou je om erkenning vragen? Waarom zou iemand hunkeren naar bijval? Kijk heel diep in jezelf.
Het gaat om je eigen innerlijke gevoelens; dat heeft niets te maken met de buitenwereld. Waarom zo afhankelijk van anderen? Al die dingen zijn afhankelijk van anderen; zo word je zelf afhankelijk.
Een individu zijn dat in totale vrijheid leeft, op eigen benen staat en zijn eigen bronnen raadpleegt is wat een mens werkelijk gecentreerd, geworteld maakt. Dat is het begin van zijn uiteindelijke bloei.
Ieder mens met enige notie van eigen individualiteit leeft langs de lijn van zijn eigen passie en doet zijn eigen eigen dingen; hij maakt zich niet in het minst druk om wat anderen daarvan vinden.
Dat geluk is natuurlijk niet een geïsoleerd iets, waar geluk betekent dat dit ook iets voor anderen mag betekenen mag raken, iets mag geven. Maar dit kan heel onzichtbaar zijn dat niemand het merkt. Het fundament moet zijn dat t je blij maakt, dat je voelt ja hier ben ik op mijn plek, hierdoor ga ik stromen, dit geeft me energie. Dat is geen egoistisch geluk, dan blijf je echt wel afgestemd op de wereld de mens om je heen, anders kan r geen waar geluk zijn als er een forceren is, als je geluk ten koste van iemand anders gaat.
Echt leven van binnenuit betekent juist verbonden zijn met alles en iedereen, daarop afgestemd. En als je daar op afgestemd bent, daarin vervuld bent heb je geen enkele behoefte meer aan instemming. Dit kan hier niets aan toevoegen. Je Weet dan, het is goed en resultaat is niet meer belangrijk.
lieve warme groet Kagib
Zo zou je dingen moeten zien - werken omdat je het leuk vindt, zonder uit te zijn op erkenning. Komt die toch, ga er dan ongedwongen mee om; komt die niet, stoor je daar niet aan. Je vervulling moet in het werk zelf zitten. Als iedereen zich deze eenvoudige kunst eigen zou maken, de kunst van je werk te houden, wat het ook is, en ervan te kunnen genieten zonder om erkenning te vragen, zou ons dat een mooiere, vrolijker wereld opleveren.
Zoals het nu is, zet de wereld je in een akelig patroon vast. Wat je doet is niet goed omdat je het leuk vindt, omdat je het uitstekend doet, maar omdat de wereld het erkent en beloont, je er gouden medailles, nobelprijzen voor geeft. Men gaat geheel en al voorbij aan de intrinsieke waarde van creativiteit, en miljoenen mensen gaan daardoor de vernieling in want iedereen kan een nobelprijs krijgen. Iedereen is behept met deze hang naar erkenning, dus niemand kan vredig, rustig werken, onderwijl genietend van waar men dan ook mee bezig is. En het leven bestaat uit kleine dingen. Voor die kleine dingen bestaan geen beloningen, geen door regeringen verleende onderscheidingen, geen door universiteiten verleende eretitels.
Waarom zou je je bekommeren om erkenning?
Je bekommernis met erkenning duidt er alleen op dat je niet van je werk houdt; dan gaat het om de erkenning en niet om het werk zelf. Je haat het werk, je vindt er niets aan, maar je doet het omdat het erkenning oplevert: je wordt gewaardeerd, geaccepteerd. Kijk liever met andere ogen naar je werk dan te denken aan erkenning. Houd je ervan? Dan is het oke. Houd je er niet van, zoek dan iets anders!
Ouders en leraren benadrukken altijd dat je gewaardeerd en geaccepteerd moet worden. Dit is een hele sluwe strategie om mensen onder controle te houden. Leer één fundamenteel ding: Doe wat je graag doet, wat het ook is.
Doe het met plezier en vraag nooit om erkenning. Dat is bedelen.
Waarom zou je om erkenning vragen? Waarom zou iemand hunkeren naar bijval? Kijk heel diep in jezelf.
Het gaat om je eigen innerlijke gevoelens; dat heeft niets te maken met de buitenwereld. Waarom zo afhankelijk van anderen? Al die dingen zijn afhankelijk van anderen; zo word je zelf afhankelijk.
Een individu zijn dat in totale vrijheid leeft, op eigen benen staat en zijn eigen bronnen raadpleegt is wat een mens werkelijk gecentreerd, geworteld maakt. Dat is het begin van zijn uiteindelijke bloei.
Ieder mens met enige notie van eigen individualiteit leeft langs de lijn van zijn eigen passie en doet zijn eigen eigen dingen; hij maakt zich niet in het minst druk om wat anderen daarvan vinden.
Dat geluk is natuurlijk niet een geïsoleerd iets, waar geluk betekent dat dit ook iets voor anderen mag betekenen mag raken, iets mag geven. Maar dit kan heel onzichtbaar zijn dat niemand het merkt. Het fundament moet zijn dat t je blij maakt, dat je voelt ja hier ben ik op mijn plek, hierdoor ga ik stromen, dit geeft me energie. Dat is geen egoistisch geluk, dan blijf je echt wel afgestemd op de wereld de mens om je heen, anders kan r geen waar geluk zijn als er een forceren is, als je geluk ten koste van iemand anders gaat.
Echt leven van binnenuit betekent juist verbonden zijn met alles en iedereen, daarop afgestemd. En als je daar op afgestemd bent, daarin vervuld bent heb je geen enkele behoefte meer aan instemming. Dit kan hier niets aan toevoegen. Je Weet dan, het is goed en resultaat is niet meer belangrijk.
lieve warme groet Kagib
Reacties