liefde angst dood
Liefde is een bewuste dood, niet van het lichaam maar van het ego. Het ego heeft je gedurende vele geboortes, vele levens lang overheerst. De overheersing door het ego is bijna permanent geworden. Liefde is de enige ervaring die het kan onttronen.
Als je in de liefde je ego niet kwijt kunt, kun je er nooit van loskomen. En je bent niet het ego, denk daar aan. Het is een bedrieglijk idee over jezelf, dat in onwetendheid verworven en geaccepteerd is. In de liefde heb je nederigheid nodig, in de liefde komt er vanzelf vertrouwen op. Je kunt jezelf in volstrekte kwetsbaarheid laten zien aan de persoon die je bemint.
Voor ieder mens die liefheeft, is het volkomen natuurlijk angstgevoelens te hebben, want hij beseft niet dat liefde niets anders is dan een begraafplaats voor het ego, en doordat je je met het ego geïdentificeerd hebt, geloof je dat het je dood zal worden. Dit heeft allemaal misschien niet op het bewuste niveau plaats; het kan ondergronds gaan, in de duisternis, in het onbewuste deel van je psychologie.
Liefde is de dood van het ego, van de persoonlijkheid, van het onechte. Je kunt ze met geen mogelijkheid alle twee hebben, liefde en ego. Het ego moet achter gelaten worden. Het moet volkomen achter gelaten worden, en je kunt het alleen achterlaten als je je ervan bewust bent.
Iedereen is bang voor liefde. Maar wat heb je te verliezen? Waarom zou je bang zijn? Je hebt niets te verliezen - en wat heb je via je ego gewonnen? Wat is er het voordeel van geweest? Ruzies, worstelingen, wrijving....
Alleen het ego kan gekwetst worden niet het authentieke zelf. Dit kan niemand vernederen, beledigen. Het is het nepgedeelte dat in woede gaat ontsteken, door zich door onbelangrijke dingen gekrenkt te voelen.
Ben je bewust van je eventuele gespletenheid. Ga nog dieper, dan verdwijnt de gespletenheid. Het is gewoon verwarrend omdat je niet beseft dat angst liefde als een schaduw volgt. Tenzij die schaduw verdwijnt, is de liefde nooit compleet en bloeiend. De waarheid is dat angst liefde tot het bittere eind volgt, tot het moment dat het doorZien wordt en de angst verdwijnt.
Osho
Als je in de liefde je ego niet kwijt kunt, kun je er nooit van loskomen. En je bent niet het ego, denk daar aan. Het is een bedrieglijk idee over jezelf, dat in onwetendheid verworven en geaccepteerd is. In de liefde heb je nederigheid nodig, in de liefde komt er vanzelf vertrouwen op. Je kunt jezelf in volstrekte kwetsbaarheid laten zien aan de persoon die je bemint.
Voor ieder mens die liefheeft, is het volkomen natuurlijk angstgevoelens te hebben, want hij beseft niet dat liefde niets anders is dan een begraafplaats voor het ego, en doordat je je met het ego geïdentificeerd hebt, geloof je dat het je dood zal worden. Dit heeft allemaal misschien niet op het bewuste niveau plaats; het kan ondergronds gaan, in de duisternis, in het onbewuste deel van je psychologie.
Liefde is de dood van het ego, van de persoonlijkheid, van het onechte. Je kunt ze met geen mogelijkheid alle twee hebben, liefde en ego. Het ego moet achter gelaten worden. Het moet volkomen achter gelaten worden, en je kunt het alleen achterlaten als je je ervan bewust bent.
Iedereen is bang voor liefde. Maar wat heb je te verliezen? Waarom zou je bang zijn? Je hebt niets te verliezen - en wat heb je via je ego gewonnen? Wat is er het voordeel van geweest? Ruzies, worstelingen, wrijving....
Alleen het ego kan gekwetst worden niet het authentieke zelf. Dit kan niemand vernederen, beledigen. Het is het nepgedeelte dat in woede gaat ontsteken, door zich door onbelangrijke dingen gekrenkt te voelen.
Ben je bewust van je eventuele gespletenheid. Ga nog dieper, dan verdwijnt de gespletenheid. Het is gewoon verwarrend omdat je niet beseft dat angst liefde als een schaduw volgt. Tenzij die schaduw verdwijnt, is de liefde nooit compleet en bloeiend. De waarheid is dat angst liefde tot het bittere eind volgt, tot het moment dat het doorZien wordt en de angst verdwijnt.
Osho
Reacties