23-8-61 dageraad

Er waren een paar zwervende wolken aan de vroege ochtendhemel die heel bleek, kalm en tijdloos was. De zon wachtte tot die ochtendlijke pracht voorbij zou zijn. De dauw lag op de velden en er waren geen schaduwen; de bomen stonden eenzaam op hun schaduwen te wachten. Het was heel vroeg en zelfs de rivier aarzelde om haar omstuimige loop te nemen. Het was rustig; de wind was nog niet wakker en de bladeren bewogen niet. Van geen van de boerderijen steeg nog rook op, maar de daken begonnen te glanzen in het naderende licht. De sterren weken schoorvoetend voor de dageraad en er heerste die vreemde, stille verwachting die er is als de zon op het punt staat op te komen; de heuvels wachtten, net als de bomen en de velden, die vol vreugde open lag.

Toen raakte de zon met een zachte, vriendelijke aanraking de bergtoppen en de sneeuw begon te schitteren in het vroege morgenlicht. Na de lange nacht begonnen de bladeren te bewegen en vanuit een van de huisjes steeg rook recht omhoog; de rivier ruiste krachtig zonder enige terughoudendheid. Langzaam, aarzelend en met een tedere schroomvalligheid breidden de lange schaduwen zich uit over het land; de bergen wierpen hun schaduwen op de heuvels en de heuvels weer op de weiden; de bomen wachtten nog op hun schaduwen, maar die kwam snel, de zachte en de diepere, de vederlichte en de zware. De espen dansten; de dag was begonnen.

Meditatie is de aandacht waarmee men zonder keuze het bewegen van alle dingen gewaar is, het krassen van kraaien, de elektrische zaag die door het hout scheurt, het trillen van bladeren, de drukke rivier, een jongen die roept, gevoelens, beweegredenen, gedachten die elkaar op de hielen zitten en - nog dieper doordringen - het volledige bewustzijn. In die aandacht is de tijd - als gisteren op jacht in de ruimte van morgen en in de bochtige kronkelingen van het bewustzijn - tot rust en tot stilstand gekomen. In die stilstand is er een onmetelijk, onvergelijkelijk bewegen, een bewegen dat geen hoedanigheid heeft en de essentie is van gelukzaligheid, dood en leven. Een bewegen dat niet gevolgd kan worden omdat het geen spoor nalaat en omdat het stil staat, roerloos; het is de essentie van alle beweging.

Krishnamurti