5-9-61 meditatie

Twee duiven hebben onder het leien dak aan de andere kant van de binnenplaats hun nest gebouwd. Het wijfje gaat eerst naar binnen en dan volgt, langzaam, met grote waardigheid, het mannetje; ze brengen er de nacht door. Vanmorgen vroeg kwamen ze naar buiten, eerst het mannetje en toen de andere. Ze strekten hun vleugels, streken hun veren glad en gingen plat op het koude dak liggen.
De hemel was bedekt, er waren zware wolken vol licht en een lange streep blauwe lucht aan de horizon.

Mediteren heeft geen begin en geen einde; het kent geen succes en geen mislukking, geen vergaren en geen afstand doen; het is een beweging zonder doelgerichtheid en daarmee buiten en boven tijd en ruimte. De grondslag voor zuiver mediteren is het passieve gewaar-zijn, dat volkomen vrij zijn van gezag en eerzucht, van afgunst en angst inhoudt. Zonder deze vrijheid, zonder zelfkennis, heeft mediteren geen zin, geen enkele betekenis zolang er keuze is, is er geen zelfkennis. Keuze impliceert conflict en dat belemmert het begrijpen van wat is.
Het brein moet zich van iedere mythe, van iedere illusie en zekerheid ontdoen en de realiteit van hun onwaar-zijn onder ogen zien. Een bloem is vorm, geur, kleur en de schoonheid die het geheel ervan uitmaakt. Trek haar aan stukken, met woorden of in feite, dan is er geen bloem, alleen een herinnering aan wat was en die is zeker niet de bloem. Meditatie is de hele bloem, in haar schoonheid, haar leven en verwelken.

Krishnamurti