2-1-62 avondlicht

De dorpsjongens vliegerden op de oever langs de rivier. Ze schreeuwden luidkeels, ze lachten, zaten elkaar achterna en waadden de rivier in om de gevallen vliegers te pakken. Hun opgewondenheid was aanstekelijk, want de ouderen stonden hoger op de oever naar hen te kijken en hen toe te roepen en aan te moedigen. Dit scheen het avondvertier voor het hele dorp te zijn; zelfs de hongerige, verwaarloosde honden blaften blij; iedereen had deel aan de opwinding.
De rivier was alles voor hen. Nu en dan baadden ze erin, ze wasten er hun kleren en hun magere lichamen in, ze aanbaden haar en wierpen er bloemen in, als ze die konden krijgen, om hun eerbied te betonen; ze visten erin en stierven aan haar oever. De rivier bleef heel onbewogen onder hun vreugde en hun verdriet; ze was zo diep, ze droeg zo'n gewicht en zo'n kracht in zich. Zwaluwen vlogen heel laag en raakten bijna het water, dat de kleur van een zachtbrandend vuur had.

Maar het grootste wonder van alles was de hemel, die immens uitgestrekt was, onbegrensd, zonder een horizon. Het late middaglicht was zacht, helder en heel vriendelijk; het gaf geen schaduwen en elke struik, boom of vogel was alleen. De rivier die overdag schitterde, was nu het licht van de hemel, betoverd, dromend en verzonken in haar schoonheid en liefde.
In dit licht komen alle dingen tot een einde, het hart dat schreide en het brein dat listig was; genot en pijn verdwenen en lieten alleen maar licht achter, doorzichtig, zacht en strelend. Het was licht, denken en voelen hadden er geen deel aan, die zouden nooit licht kunnen geven. Ze waren er niet, er was alleen dat licht dat er is als de zon bij een wolkeloze hemel diep achter de muren van de stad is gezonken.
Je kunt dit licht niet zien, tenzij je de tijdloze beweging van meditatie kent, het einde van het denken.

Het was heel stil, geen blad bewoog en het was donker. Alle sterren die de rivier maar kon weerspiegelen, waren er en stroomden over naar de hemel.


Krishnamurti