3-2-62 de vrouw



Er liep een vrouw op de weg, armoedig en vuil, dagenlang niet gewassen, donkerbruin gebrand door de zon, slecht gevoed. Ze droeg sierbandjes om de enkels en leek zich totaal niet bewust van wat er om haar heen gebeurde. Ze was fleurig gekleed, maar wat ze droeg was gescheurd en slordig versteld. Ze was als zo vele anderen op die weg, afgemat door het werk en het op de wereld zetten van kinderen, maar ze stak met kop en schouders boven de rest uit en liep helemaal alleen. Ze hield zich erg recht, met een uitzonderlijke waardigheid en met die typische onverschilligheid die uit ellende of uit vreugde voortkomt.
Ze keek recht voor zich uit, de blik gericht op onbestemde verten. Ze moest alles hebben verloren, niet pas, maar heel lang geleden al en nu zat ze daar nog steeds door in de put. Niets zou haar er ooit uit kunnen halen, geen nieuwe baan en geen andere man. Ze droeg op haar hoofd iets dat in een niet al te schone lap gewikkeld was en dat ze met één hand vasthield, terwijl de andere hand zich vrij en sierlijk bewoog.

En nu had ze beide handen vrij en dat wat ze op haar hoofd droeg bleef op zijn plaats. Ze liep over die weg, zich er totaal niet van bewust dat daar ook anderen waren. Ze dacht niet, ze was gewoon in zichzelf verzonken. Ze droeg rokken in verschillende lagen, een vuile bloes en daar overheen een gekleurde lap. Ze had veel kleuren aan, die waren fel, maar vuil, ongewassen, met zweetvlekken en onder het stof. Ze had mooie, regelmatige gelaatstrekken, maar al het leven was eruit verdwenen. De kleuren, haar manier van lopen, haar gezicht en haar waardigheid vormden samen één geheel. Ze waren niet op verschillende momenten, de een na de ander, samengevoegd en er was niets dat die eenheid zou kunnen verbreken, behalve dan de dood. En ook daar was ze niet bang voor, leven en dood waren voor haar een en hetzelfde, ze hadden allebei hun betekenis verloren en niets zou ze ooit een nieuwe betekenis kunnen geven. Ze wilde geen medelijden, geen troostende woorden, ze was alleen en dat zou zo blijven.
Er hing op dat pad een bloem over de muur, één en al kleur en schoonheid. De muur was wit, was nog maar kort geleden wit gekalkt en de bloem was in het avondlicht de realiteit van het leven, vergankelijk, kwetsbaar en zoetgeurend. De vrouw merkte haar helemaal niet op, ze ging er voorbij zonder er een blik op te slaan, maar de bloem bleef aanwezig, alleen en breekbaar.


Krishnamurti

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

NIETS ZIJN

Afbeelding
Waarom kunnen we vaak niet ontspannen, gewoon zijn? Waarom durven we het niet over te geven? Terwijl we ingebed zijn in de Oceaan. Maar we maken ons eigen eilandje, denken geïsoleerd te zijn, maken een denkeilandje vanuit welke achtergrond dan ook. In dat wat gebeurd is geleerd is in het verleden. We moeten het zelf doen, sterk staan, ons mannetje staan om te overleven in deze harde maatschappij. Ja om te overleven maar leven we dan nog? Als we ons zouden durven overgeven zouden we merken dat alles zich in volledige harmonie kan ontvouwen. Als we ontspannen, gewoon even ontspannen, dan kan er ruimte komen voor diepere lagen, voor stillere lagen. Even gewoon zijn, even ademen, in en uit, en dieper voelen binnenin wat zich daar werkelijk afspeelt. Het antwoord is binnenin, altijd, en in een stuk ontspanning kan het antwoord 'gehoord' worden. Het is zo binnen zo buiten. Als jij waarlijk in harmonie bent met jeZelf straal je die harmonie uit en voegt eigenlijk alles zich naar die h
Meer lezen

KARMA NEMESIS

Afbeelding
We oogsten wat we zaaien of gezaaid hebben in een ander leven. Ja, of r dan uiteindelijk een val aan dit alles is vooraf gegaan, hou ik zelf open, t is een uitdaging zou ik zeggen. Maar uiteindelijk is alles energie. En die energie die heeft gevolgen. Je uitstraling, je gedachten, je emoties, eindeloze schakeringen van energie. Die verbinden zich met andere energietjes waar resonantie is, en dat krijg je weer terug. Zo krijg je van alles weer terug, hoop ellende, misschien ook veel plezier, genieten van je geld, een huwelijk, je bezittingen, macht, seks, noem maar op. Maar zolang niet werkelijk de vervulling binnenin plaatsgevonden heeft. Zolang er geen groei van dat Andere is, er afhankelijkheid is van wat buiten zich afspeelt, zal het vroeg of laat weer van je afgenomen worden, uit je handen geslagen worden. En daarin zit het Plan dan zo goed in elkaar. Omdat vroeg of laat dat moment komt, dat Karma-Nemesis je zozeer verwond heeft, je om de oren heeft geslagen met van alles en nog wa
Meer lezen

BEET VAN BEWUSTZIJN

Afbeelding
Als er iets in jou is dat in de goede richting stroomt, schept het zijn eigen discipline zodra je wordt gebeten door het insect van bewustzijn. Die beet van bewustzijn, een Weten, ja dat is te vertrouwen, daaraan geef ik mijn vertrouwen, daar geef ik me aan over. Zo ontstaat er een innerlijk richtsnoer van waaruit je leven zich vorm geeft, tot uitdrukking komt. Je intuitie die je volgt, je Geweten, het Weten. En dit kan grote gevolgen hebben. Dat je stappen zet die voor andere vaak niet te begrijpen zijn, niet te vatten. Jezelf in het ongewisse storten, schepen achter je verbranden. En toch is t dan de enig juiste keuze, is t het enig juiste om te doen in dat moment wat de gevolgen ook zijn. Wat die gevolgen ook zijn, je blijft in harmonie. Als je dan vaker die keuzes gemaakt hebt dan kan dit vertrouwen rotsvast worden en kan niemand je hier meer uit halen. Dan ben je nog slechts trouw aan die intuitie aan dat Weten. En toch niet in een pantser, niet verstard, niet afgesloten. Juist to
Meer lezen