broeders en zusters
Van nature zijn we broeders, door de opvoeding worden we vreemden.
Confucius
Ja, volgens mij is dit wel zo. Als kind zijn we over het algemeen allemensvriendje.
We zijn eigenlijk ook een met alles en iedereen op hele jonge leeftijd.
Er is geen onderscheid. Er is een uitstromen, een reageren op het moment, op een prikkel zonder voorbehoud. Er wordt niet gekeken naar kleur naar cultuur naar geloof naar wel of geen handicap naar uiterlijk naar status of wat dan ook. Het is allemaal een, en als t kindje voelt dat iemand een lief mens is zal het hier uiting aan geven.
Want dat is het vooral wat een kindje doet, heel veel voelen. Heel zuiver voelen of iets goed voelt of niet. Daarom kijkt het ook dwars door al onze uiterlijke jasjes heen.
Maar dit verliezen we dus naarmate de jaren vorderen, meestal al heel snel, als het kind zich bewust begint te worden dat niet alles een is, en ontvankelijk is voor de aanreikingen van ouders en school en eventueel vriendjes vriendinnetjes. Dan komen al die programma's die bovenop het kindje komen, eindeloze programma's. Eigenlijk is dan ook de pure essentie van die mens van dat kindje verloren.
De onbevangenheid, de spontaniteit, het een voelen.
Het leeft alleen nog in die programma's en zo komen dan de vijanden de eilanden, de afweer het oordeel de invulling etc. etc.
Toch wel jammer he. Zou t niet anders kunnen?
lieve warme groet Kagib
Confucius
Ja, volgens mij is dit wel zo. Als kind zijn we over het algemeen allemensvriendje.
We zijn eigenlijk ook een met alles en iedereen op hele jonge leeftijd.
Er is geen onderscheid. Er is een uitstromen, een reageren op het moment, op een prikkel zonder voorbehoud. Er wordt niet gekeken naar kleur naar cultuur naar geloof naar wel of geen handicap naar uiterlijk naar status of wat dan ook. Het is allemaal een, en als t kindje voelt dat iemand een lief mens is zal het hier uiting aan geven.
Want dat is het vooral wat een kindje doet, heel veel voelen. Heel zuiver voelen of iets goed voelt of niet. Daarom kijkt het ook dwars door al onze uiterlijke jasjes heen.
Maar dit verliezen we dus naarmate de jaren vorderen, meestal al heel snel, als het kind zich bewust begint te worden dat niet alles een is, en ontvankelijk is voor de aanreikingen van ouders en school en eventueel vriendjes vriendinnetjes. Dan komen al die programma's die bovenop het kindje komen, eindeloze programma's. Eigenlijk is dan ook de pure essentie van die mens van dat kindje verloren.
De onbevangenheid, de spontaniteit, het een voelen.
Het leeft alleen nog in die programma's en zo komen dan de vijanden de eilanden, de afweer het oordeel de invulling etc. etc.
Toch wel jammer he. Zou t niet anders kunnen?
lieve warme groet Kagib
Reacties