over eenzaamheid

Van zee woei een koel, fris windje aan en onder de boom heerste rust. De bergen vertoonden levendige kleuren en de blauwe Vlaamse gaaien kwetterden druk. Een koe kwam voorbij, gevolgd door haar kalfje, en een eekhoorn raasde wild ratelend de boom in. Hij ging op een tak zitten schelden; ja hij bleef een tijd achtereen schelden en zijn staart wipte daarbij op en neer. Hij had opvallend fonkelende oogjes en scherpe klauwtjes.
Een hagedis kwam zich in de zon warmen en ving een vlieg. Zacht wiegden de toppen van de bomen, terwijl één dode boom zich kaarsrecht, vorstelijk en stijf aftekende tegen de hemel. Hij was gebleekt door de zon. Een andere dode boom ernaast was zwart en krom en eerst onlangs weggekwijnd. Tegen de verre bergen hingen een paar wolken.

Wat is eenzaamheid toch een vreemd en angstwekkend verschijnsel! We geven onszelf nooit de kans er echt mee in aanraking te komen; als we het toevallig al eens even doen, rennen we er vlug vandaan. We zijn tot alles bereid om eenzaamheid maar te ontlopen of die te camoufleren. Zowel bewust als onbewust schijnt het onze enige zorg te zijn de eenzaamheid te omzeilen of te overwinnen.
Omzeilen van eenzaamheid heeft al even weinig zin als het overwinnen ervan; ook al worden het probleem en de kwelling ervan onderdrukt of genegeerd, ze blijven bestaan. Je kunt je verliezen in een menigte en je desondanks volkomen eenzaam voelen; misschien ben je hevig actief, maar toch bekruipt je stilletjes de eenzaamheid; je legt je boek neer en ze is er.


Krishnamurti