denken en Bewustzijn

Alles keerde tot zichzelf in. De bomen zochten de beslotenheid van hun eigen wezen; de vogels trokken hun vleugels in om hun omzwermingen van die dag te overpeinzen; de rivier had haar glans verloren, en haar wateroppervlak danste niet meer, maar was in rust en ontoegankelijk. De bergen waren ver en onbenaderbaar, en de mensen hadden zich in hun huizen teruggetrokken.
Het was nacht geworden en er heerste de stilte van de afzondering. Er was geen gemeenschap; alles had zich afgesloten, losgemaakt. De bloem, het geluid, het gepraat - alles was bedekt en onaantastbaar.
Er klonk gelach, maar het was iets op zichzelf staands en het kwam van ver; het gepraat was gedempt en binnenshuis. Alleen de sterren waren uitnodigend, open, en legden contact; maar ook zij waren heel ver weg.

Denken is altijd een oppervlakkige reactie, het kan nooit een reacties vanuit de diepte zijn. Denken blijft op het uiterlijke vlak; een gedachte is altijd een gevolg en denken is gevolgen met elkaar proberen te verzoenen. Denken is altijd oppervlakkig, al plaatst het zich ook op allerlei niveau's. Denken kan nooit doordringen tot het verborgene, het onuitgesprokene. Denken kan niet boven zichzelf uitstijgen, en iedere poging daartoe verijdelt zichzelf.
Denken is reageren op onverschillig welke uitdaging; denken is geen handelen, geen doen. Denken is een resultaat, het gevolg van een gevolg; het is het product van de herinnering. Herinnering is denken, en denken is het verwoorden van de herinnering. Herinnering is ervaring. Het denkproces is het proces van het bewustzijn, zowel het verborgene als het geopenbaarde.


Krishnamurti