twee vrouwen



Het begon warm te worden, tegen de middag zou het zeker heel heet zijn. Al jarenlang was er te weinig regen gevallen. De aarde was uitgedroogd en gebarsten, de weinige bomen waren met bruin stof bedekt en zelfs ochtenddauw ontbrak. Genadeloos scheen de zon dag na dag, maand in maand uit en het onzekere regenseizoen was nog veraf.
Er kwamen een paar geiten de heuvel op onder de hoede van een jonge jongen. Hij was verwonderd hier iemand tegen te komen, maar gllimlachte niet en liep met een ernstige uitdrukking op zijn gezicht achter de geiten aan. Het was een verlaten oord en er hing de stilte van komende grote hitte.

Twee vrouwen kwamen het pad afgelopen met brandhout op het hoofd. De ene was al oud, de andere heel jong; de last die ze droegen leek vrij zwaar te zijn. Op het hoofd, beschermd door een rol opgevouwen stof, droegen ze beiden een lange bos met een groene twijg samengebonden droge takken, die ze met een hand in evenwicht hielden. Vrij en licht bewogen hun lichamen, terwijl ze met een soepele heupbeweging als op een drafje de berg afkwamen.
Ze liepen blootsvoets, hoewel het pad oneffen was. Hun voeten schenen zelf hun weg te vinden, want omlaag kijken deden ze nooit; ze hielden hun hoofd kaarsrecht en hun bloeddoorlopen ogen staarden recht vooruit. Van magerte waren hun ribben zichtbaar en het haar van de oudere vrouw was ongewassen en kleefde aaneen. Het haar van het meisje moest onlangs gewassen en geolied zijn, want hier en daar was nog een schone, glanzende haarlok te zien; maar ook zij was uitgeput en maakte een afgematte indruk. Het kon niet lang geleden zijn dat ze nog met andere kinderen gespeeld en gezongen had, maar dat alles was nu voorbij. Nu bestond haar leven uit het sprokkelen van hout op deze heuvels en dat zou het tot haar dood toe blijven, af en toe onderbroken door de geboorte van ee kind.

Samen daalden we dat pad af. Het stadje was enige kilometers verder en daar zouden zij hun vracht voor een schijntje verkopen, alleen maar om morgen opnieuw te beginnen. Met lange tussenpozen praatten ze wat met elkaar. Plotseling zei de jongste tegen haar moeder dat ze honger had en de moeder antwoordde dat ze met honger geboren waren, met honger leefden en met honger zouden sterven - dat dat nu eenmaal hun lot was. Het was de constatering van een feit, in haar stem lag geen verwijt, geen woede, geen hoop. We bleven dalen langs het stenige pad.


Krishnamurti

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

NIETS ZIJN

Afbeelding
Waarom kunnen we vaak niet ontspannen, gewoon zijn? Waarom durven we het niet over te geven? Terwijl we ingebed zijn in de Oceaan. Maar we maken ons eigen eilandje, denken geïsoleerd te zijn, maken een denkeilandje vanuit welke achtergrond dan ook. In dat wat gebeurd is geleerd is in het verleden. We moeten het zelf doen, sterk staan, ons mannetje staan om te overleven in deze harde maatschappij. Ja om te overleven maar leven we dan nog? Als we ons zouden durven overgeven zouden we merken dat alles zich in volledige harmonie kan ontvouwen. Als we ontspannen, gewoon even ontspannen, dan kan er ruimte komen voor diepere lagen, voor stillere lagen. Even gewoon zijn, even ademen, in en uit, en dieper voelen binnenin wat zich daar werkelijk afspeelt. Het antwoord is binnenin, altijd, en in een stuk ontspanning kan het antwoord 'gehoord' worden. Het is zo binnen zo buiten. Als jij waarlijk in harmonie bent met jeZelf straal je die harmonie uit en voegt eigenlijk alles zich naar die h
Meer lezen

KARMA NEMESIS

Afbeelding
We oogsten wat we zaaien of gezaaid hebben in een ander leven. Ja, of r dan uiteindelijk een val aan dit alles is vooraf gegaan, hou ik zelf open, t is een uitdaging zou ik zeggen. Maar uiteindelijk is alles energie. En die energie die heeft gevolgen. Je uitstraling, je gedachten, je emoties, eindeloze schakeringen van energie. Die verbinden zich met andere energietjes waar resonantie is, en dat krijg je weer terug. Zo krijg je van alles weer terug, hoop ellende, misschien ook veel plezier, genieten van je geld, een huwelijk, je bezittingen, macht, seks, noem maar op. Maar zolang niet werkelijk de vervulling binnenin plaatsgevonden heeft. Zolang er geen groei van dat Andere is, er afhankelijkheid is van wat buiten zich afspeelt, zal het vroeg of laat weer van je afgenomen worden, uit je handen geslagen worden. En daarin zit het Plan dan zo goed in elkaar. Omdat vroeg of laat dat moment komt, dat Karma-Nemesis je zozeer verwond heeft, je om de oren heeft geslagen met van alles en nog wa
Meer lezen

BEET VAN BEWUSTZIJN

Afbeelding
Als er iets in jou is dat in de goede richting stroomt, schept het zijn eigen discipline zodra je wordt gebeten door het insect van bewustzijn. Die beet van bewustzijn, een Weten, ja dat is te vertrouwen, daaraan geef ik mijn vertrouwen, daar geef ik me aan over. Zo ontstaat er een innerlijk richtsnoer van waaruit je leven zich vorm geeft, tot uitdrukking komt. Je intuitie die je volgt, je Geweten, het Weten. En dit kan grote gevolgen hebben. Dat je stappen zet die voor andere vaak niet te begrijpen zijn, niet te vatten. Jezelf in het ongewisse storten, schepen achter je verbranden. En toch is t dan de enig juiste keuze, is t het enig juiste om te doen in dat moment wat de gevolgen ook zijn. Wat die gevolgen ook zijn, je blijft in harmonie. Als je dan vaker die keuzes gemaakt hebt dan kan dit vertrouwen rotsvast worden en kan niemand je hier meer uit halen. Dan ben je nog slechts trouw aan die intuitie aan dat Weten. En toch niet in een pantser, niet verstard, niet afgesloten. Juist to
Meer lezen