de Droom 1

PROLOOG

Toekomst.
Dat wat op je toekomt.
Droombeelden, waanbeelden, denkbeelden.
Waan wordt werkelijkheid, werkelijkheid blijkt fantasie.
Een realiteit heeft ons bijna tot de afgrond geleid.
Deze realiteit is een illusie.
De realiteit is niet in de wereld.
De realiteit hebben we opgesloten.

Ja, wat komt er op ons toe.
Moeder Aarde die een beetje genoeg begint te krijgen van die wezentjes op haar huid die denken dat ze het zijn, maar totaal niet weten wat het Zijn is.
Nu zijn we door Haar wakkergeschud uit onze sluimering.
Om te ont-dekken wie we zijn, waarom we hier zijn,
de zin van het leven.

De angst heeft ons gegrepen.
Daarom zijn we allemaal hard bezig om Haar weer te proberen genezen.
Maar helaas gaan we daarbij voorbij aan de wortels die in onszelf liggen.
De radicale keuzes worden niet gemaakt.
Er wordt wat in de marge gerommeld, maar als het straks heel hard gaat rommelen, dan zal men niet kunnen begrijpen waar we dit aan te danken hebben.
Of toch wel?


DE DROOM

De wereld was gedenegreerd tot een plek van de onbeschrijflijkste ellende.
De haat, agressie, hoogmoed, wantrouwen, geestelijke armoede, vernedering, onverschilligheid, afstomping, machinaliteit, angst, ontstaan uit onwetendheid, had het Licht bijna totaal verduisterd.
De wereld gevangen in een noodlottige illusie.

De Mens beziet de wereld met al zijn dood en verderf, bloedbaden, moordlust, machtswellust, vernietigingsdrang, schijn, en schud verdrietig zijn hoofd.
Het wordt weer tijd dat Ik in ga grijpen.

En zo gebeurde het.
Alle mensen die macht hadden over andere mensen - wereldleiders, religieuze leiders, presidenten, multinationals, legerleiders - kregen dezelfde droom.

Men zit in een grote bioscoopzaal.
Het is donker, slechts een vaag silhouet van een groot projectiescherm is zichtbaar.
Opeens verschijnt een verblindend wit Licht.
Ogen worden afgeschermd.
Angst dringt naar binnen, vastgekluisterd in hun stoelen.
Vluchten is niet mogelijk.
Langzaam wordt het Licht wat minder.
Als ze weer kunnen/durven kijken, zien ze de Mens staan.
Rijzig, indrukwekkend, diepdoordringende ogen die alles blootleggen, alles zien.
Dan weerklinken met een donderende stem de woorden: "Het uur van de Waarheid, aanschouwt uw toekomst".
Hierna is het plotseling weer helemaal duister.

Dan verschijnen er beelden op het projectiescherm.
Beelden van vernietiging.
Steden die ineenstorten, mensen in doodsangst verpletterend onder brokken puin.
Rivieren van bloed.
Mensen happend naar lucht, opengesperde ogen, de verstikkingsdood tegemoet gaand.
Mensen die overspoeld worden, meegesleurd door reusachtige vloedgolven.
Een onafzienbare vuurzee die alles verslindt wat op haar weg komt.
In deze ten hemel schreiende wanhoop weerklinkt een kreet, een schreeuw, een jammerklacht: "Waarom hebben jullie dit ons aangedaan"?
Vanuit onzichtbare luidsprekers wordt dit geluid van jammerende, huilende mensen, mensen kermend, schreeuwend in doodsangst, oorverdovend, allesdoordringend, over hen heengestort. Dezelfde jammerklacht steeds maar herhaald vanuit duizenden kelen:" Waarom hebben jullie dit ons aangedaan"?
In deze nachtmerrie van beeld en geluid barsten in de zaal een aantal in huilen uit.
Muren van afweer, van onverschilligheid, van hoogmoed, worden in een moment afgebroken, en het hart ten diepste geraakt. Als kleine kinderen proberen sommigen weg te kruipen, maar men kan geen vin verroeren.
Plotseling is het weer duister.


Kagib