De Droom deel 2

Vanuit de duisternis weerklinkt de stem van de Mens weer.
Dit is de duisternis die jullie gemaakt hebben.
Het Licht had geen mogelijkheid om te schijnen,
of het werd zo snel mogelijk gedoofd,
of het was er, maar werd niet gezien,
of men wilde het niet zien.
Dit was jullie realiteit.
Maar het had ook anders gekund.
Het kan nog steeds anders.
Ik geef jullie nog een laatste kans.
Maak je keuze.
Kies voor de hel die jullie nu veroorzaken, of
maak wakker het Koninkrijk dat in jullie binnenste is.
Dit Koninkrijk is niet van deze aarde.
Dit Koninkrijk is in het hart.
In dit Koninkrijk leef Ik.

Er valt een stilte.
Dan beginnen er vogeltjes te fluiten.
Het zachte ruisen van de wind is hoorbaar.
Het projectiescherm flitst weer aan.
Beelden van de zonsopgang.
Knoppen van bloemen, zich openend voor het prille licht.
In deze oase van rust weerklinkt de Stem weer, nu vriendelijk en warm, maar zeer indringend:

Laat een ommekeer in uzelf plaatsvinden.
Het leven is een puzzel.
Alles en iedereen moet uiteindelijk een voorstelling vormen, een uitdrukking zijn van de ware Harmonie.
Nu is het nog een grote chaos.
Er zijn er nog maar zeer weinigen die hun ware plek gevonden hebben.

Gij vlucht voor uzelf weg.
U heeft zich mooie beelden gevormd.
Een beeld van hoe het is, hoe het was, hoe het zal zijn.
Een beeld van wat goed is en slecht.
Een beeld van leven en dood.
Een wereld waarin u zichzelf relatief gelukkig voelt, veilig, geaccepteerd, gewaardeerd.
Het levende tijdloze Weten blijft hierdoor verborgen.

U zit vastgeklonken aan de materie.
U wordt geleefd, bepaald door deze materie.
U raakt verwikkeld in, verblind door, macht.
Het opleggen van uw wil, uw zienswijzen, uw denkbeelden.
Vele vinden plezier in onderdrukking van hun medemens.
Ze zijn waanzinnig gemaakt door de honger naar luxe, naar geld, naar genot.
Hier hebben hele bevolkingsgroepen onder moeten lijden.
Uit angst om te verliezen ontstaat paranoia, en van daaruit ongekende wreedheden.

Ik klopte steeds van binnen op de deur van uw hart, om u een andere werkelijkheid te laten zien.
Maar door het lawaai om u heen, en in uzelf waar vele stemmen door elkaar heen schreeuwen, hoorde u het niet, of wilde u het niet horen.
Ik probeerde ook zelf de deur open te doen, maar de deur was vergrendeld met duizend sloten.
Sloten van hoogmoed/arrogantie, van haat, woede, afgunst, angst en zo verder.
U heeft Mij opgesloten
U heeft zichzelf opgesloten in een gevangenis.
Afgesloten voor het ware Leven.
Het is de hoogste tijd om de deuren wijd open te gooien.
Ik geef u hierbij een opdracht.

Kagib