de woestijn

Alleen in de woestijn.
Een eindeloze leegte om me heen.

Een man komt op me toelopen.
Met een brede lach, overhandigt hij mij een zak met geld.
Als ik de zak in mijn hand heb, sta ik plotseling in een drukke stad.
Velerlei verlokkingen staren me aan.
Ze grijpen me vast, proberen me te binden.
Maar met rustige bewegingen, maak ik me hiervan los.
Ik zeg: "Jullie zijn een illusie".
Het volgende moment sta ik weer in de woestijn.

Ik loop verder.
Er komt weer een man op me af.
Hij heeft een kroon in zijn hand.
Als ik deze opzet, sta ik midden in een mensenmassa, die voor me in het stof ligt.
Verbijsterd kijk ik om me heen.
Ik zeg: "Alstjeblieft sta op"!
Iedereen staat zo snel mogelijk op.
Ik zeg: "Ga jullie eigen weg".
Vol ongeloof, verwondering, kijken ze me met grote ogen aan.
Ik ruk de kroon van mijn hoofd.
Er verandert iets in de mensenmassa.
Het is alsof ze wakker worden.
Dat ze ontwaken uit een diepe slaap.
Ze kijken elkaar aan met vijandige ogen.
Dan ontstaat er een hevig gevecht.
Ik schreeuw: "Haal me hier weg"!
Weer sta ik alleen in de woestijn.

Ik strompel verder.
Uitgedroogd, want mijn water is bijna op.
Dan hoor ik gekerm.
Er ligt een man uitgemergeld op de grond.
Zonder aarzeling giet ik het laatste water dat ik heb, in zijn mond.
Dan beginnen de ogen van de man te stralen.
Een glimlach vol Liefde, verschijnt op zijn gezicht.
Hierdoor word ik zelf gevuld met een allesoverstelpende Liefde.
Een intense vreugde, een geweldige kracht.
Tranen wellen op, vallen naar beneden.
Waar ze de grond raken, welt meteen een waterbron op.
Planten schieten de grond uit.
Bloemen in de mooiste kleuren, vertonen zich boven het aardoppervlak.
Allerlei vruchtbomen, groeien binnen enkele seconden tot volle wasdom.
Vol blijdschap les ik mijn dorst in de bron.
Ik voed mezelf met de heerlijke vruchten, tot ik voldaan ben.
Plotseling is alles weg, de man ook.


Nu Weet ik, dat als alles een illusie lijkt te zijn, dat er een Bron overblijft, de LIEFDE
Een onuitputtelijke Bron.
Een Bron waar ik altijd uit kan putten.
Uit mezelf.
Een oase van Leven in mezelf.
Verkwikt loop ik weer verder.
Maar er is geen woestijn meer.
Ik loop door het leven, met alles wat dat leven me te bieden heeft.
Maar ik zie dit leven nu met het Licht der Liefde.
Overal waar ik kom, zaai ik de zaden van Liefde uit.
Hierdoor zal eens de woestijn veranderd zijn in een grote oase.


Kagib