praten
Praten, we doen t dagelijks, en er zijn er heeeel veel die niet op kunnen houden. Dat van het praten bijna hun leven afhangt, hun bestaansrecht geeft. Want ja, wat blijft er van ons over als we gewoon stil zijn. We moeten toch altijd iets te zeggen hebben? In dit stil zijn wordt juist hoorbaar de vele stemmetjes die in onszelf onophoudelijk spreken, en dit nog vaker door en tegen elkaar in en op. Hoe daarin nog rust en vrede te vinden....Maar wat zeggen we nu eigenlijk, wat hebben we werkelijk te zeggen? En hoe vaak wordt er werkelijk geluisterd naar de ander, open en onbevangen? De echte luisteraars zijn toch zwaar in de minderheid. Ze zitten zelfs daarin nog vaak vast in een rol, waarin men niet de rol van de spreker op zich durft te nemen.
Dus ja, wie niet kan zwijgen kan, kan niet spreken....
Vaak is het praten toch dwangmatig, kunnen we gewoon niet stoppen, is het een vlucht. We weten dit misschien niet meer omdat het een automatisme een vanzelfsprekendheid in de 'negatieve' zin geworden is. We staan niet bewust stil bij wat we zeggen. We flappen het er vaak gewoon uit, zonder te zien van waaruit de woorden komen, wat eruit spreekt. Het echte spreken kan pas werkelijk vrijkomen als je eigenlijk niets meer hoeft te zeggen. Als je er niets meer mee hoeft, er niet meer afhankelijk van bent, het niet meer je ego overeind hoeft te houden. Als het geen enkel probleem is om stil te zijn, wat zijn grond vindt in dat binnenin de stemmetjes zijn gaan zwijgen, verstild zijn. Je Weet wie je bent, van waaruit je leeft, spreekt. Van daaruit kan er een andersoortige vanzelfsprekendheid ontstaan. Het vloeit er gewoon uit als het moment het vraagt, een onbevangenheid hierin. Dan zul je ook waarlijk iets te zeggen hebben omdat diepere lagen dan aangesproken kunnen worden, dat je hier verbinding mee maakt. Je staat er niet meer tussenin. Er is dan ook een totale voeling met het moment, met de ander, dat wat leeft, wat in de lucht hangt. Dan zal er harmonie zijn en ware communicatie.
Kagib
En de uitgesproken woorden:
http://media.putfile.com/praten-96
http://www.megaupload.com/?d=COA5H97O
Dus ja, wie niet kan zwijgen kan, kan niet spreken....
Vaak is het praten toch dwangmatig, kunnen we gewoon niet stoppen, is het een vlucht. We weten dit misschien niet meer omdat het een automatisme een vanzelfsprekendheid in de 'negatieve' zin geworden is. We staan niet bewust stil bij wat we zeggen. We flappen het er vaak gewoon uit, zonder te zien van waaruit de woorden komen, wat eruit spreekt. Het echte spreken kan pas werkelijk vrijkomen als je eigenlijk niets meer hoeft te zeggen. Als je er niets meer mee hoeft, er niet meer afhankelijk van bent, het niet meer je ego overeind hoeft te houden. Als het geen enkel probleem is om stil te zijn, wat zijn grond vindt in dat binnenin de stemmetjes zijn gaan zwijgen, verstild zijn. Je Weet wie je bent, van waaruit je leeft, spreekt. Van daaruit kan er een andersoortige vanzelfsprekendheid ontstaan. Het vloeit er gewoon uit als het moment het vraagt, een onbevangenheid hierin. Dan zul je ook waarlijk iets te zeggen hebben omdat diepere lagen dan aangesproken kunnen worden, dat je hier verbinding mee maakt. Je staat er niet meer tussenin. Er is dan ook een totale voeling met het moment, met de ander, dat wat leeft, wat in de lucht hangt. Dan zal er harmonie zijn en ware communicatie.
Kagib
En de uitgesproken woorden:
http://media.putfile.com/praten-96
http://www.megaupload.com/?d=COA5H97O
Reacties