angst
Ja, angst. Ontstaat de angst niet vanuit het hebben van een zelfbeeld? Een beeld hebben van onszelf? Een mooi beeld, een lelijk beeld, een goed beeld, een slecht beeld, een zeker beeld, een onzeker beeld enz. Wat als al deze beelden verdwijnen,verdwijnt dan ook de angst? Als we gewoon Zijn? Zijn die we zijn.
Je kunt dus een heel onzeker beeld van jezelf hebben, waardoor je jezelf steeds moet verdedigen, bang bent dat je pijn gedaan wordt. Je voelt je minderwaardig en de ander is je meerdere. Angst om gewoon jij te zijn. Maar komt dit weer niet voort uit dat je allerlei beelden over de anderen hebt, wat zij zijn, hoe ze zijn, en wat ze zouden moeten zijn? Of je zelfbeeld is heel sterk. Je past, goeie baan, volwaardig lid van de maatschappij, volle agenda, vakantie hier, vakantie daar. Gewoon geen tijd om onzeker te worden. Maar liggen er dan ook geen angsten op de loer, die misschien onbewust werken? Bv angst voor de stilte, angst om gewoon te mogen zijn, niks te doen, niet nuttig te zijn? En wat als de situatie ineens veranderd, je, je baan verliest, je bedrijf failliet? Werkt dit ook niet onbewust door, dat je onbewust of bewust bang bent dat dit ooit gebeurd. Dat je jezelf hiertegen moet pantseren, zekerheden bouwen, voorzorgsmaatregelen treffen, alles goed in de gaten houden.
Dus ja, terug naar het begin, is alles niet angst omdat we een zelfbeeld hebben? Een beeld dat afgepakt kan worden? En wat als dit beeld verdwijnt?
Als je Niets bent, en gewoon Weet? Verdwijnt dan niet de angst? Als je gewoon Weet wie je bent, wat is, waar zou je dan nog bang voor zijn? Als het Leven eeuwig is, en de dood niet bestaat? Als niemand je meer groot of klein kan maken omdat je, je eigen waarde kent. Omdat je Weet wat in je leeft, van waaruit je leeft, wat binnenin wakker is geworden. Als je jezelf een voelt met alle leven, verbonden met alles en iedereen. Waar zou je dan nog bang voor zijn? Wat kan dan nog van je afgenomen worden? En waar geen angst is, daar is toch Liefde? Als een vanzelfsprekendheid, vervuld door deze Liefde die vervulling geeft aan alles. En ook een Weten, Weten, de zin en betekenis van alles in openheid. Waardoor ook de angst verdwijnt om wat een ander zou kunnen gebeuren, iemand die je dierbaar is. En zo weer terug naar het kind, het ongeschonden kind, het vrije kind.
Is zo'n kind ook niet zonder angst? Omvat het ook niet iedereen met Liefde. Heeft het ook geen beeld van zichzelf waardoor het in alle eenvoud iedereen liefheeft. Waardoor het totaal spontaan is gewoon doet wat het moment ingeeft? Weer kinderen worden? De Vrije dans in/uit/van de Liefde? Zijn we dan niet terug in het paradijs als de angst verdwenen is?
Kagib
En de uitgesproken woorden:
Reacties