de kruisiging

Het kruis dragen.
Het kruis dragen wat leven heet.
En ieder heeft weer een ander kruis te dragen.
Lang geleden was er een Mens die het kruis vrijwillig droeg.
Hij wist de betekenis en droeg het gelijkmoedig, speelde de rol die Hij moest spelen.

Hij kwam, en raakte aan.
Zoveel dat Hij aanraakte in mensen.
Gaf mogelijkheden.
Niets was toevallig.
Alles paste in elkaar, had een betekenis.
De gebeurtenissen volgden elkaar op.
Deze Mens droeg Zijn kruis Zijn leven voor anderen mensen.
Daarin lag Zijn betekenis.
Daarvoor was Hij gekomen.
Om iets uit te dragen.
Om iets voor te leven.
Om iets aan te reiken.
Om het hart te raken van ieder die ontvankelijk was.
Om een wending teweeg te brengen.
En velen harten heeft Hij geraakt.
Beroering gebracht.
Heel veel heeft Hij opgewekt.
Zichtbaar gemaakt.
Het staat geschreven in vele geschriften.
Maar of wat geschreven staat de Waarheid was?
Zoveel is geschreven.
Hij was die Hij was.
En Hij droeg Zijn kruis, Zijn leven tot aan het eind.
Hij was trouw aan Zijn roeping.
Tot aan het eind.
Hij moest een teken geven.

Aan het eind was er onbegrip.
Er was verzet, opstand.
Hij werd overgeleverd aan de wet.
Hij was een groot gevaar.
Maar hij speelde tot het eind Zijn rol.
Hij torste het kruis met zich mee, dragende Zijn lot.
Zoveel onbegrip om Hem heen.
Zo weinig medestanders over.
En toch moest Hij doen wat gedaan wilde worden.
Gehoond, uitgejouwd door velen die niet begrepen.
Zij die slechts meegenomen werden door de waan van de massa.
En Hij liep,
Hij liep zijn laatste pad,
torste op Zijn schouders dat loodzware kruis waaraan Hij gespijkerd zou worden.
Niets bijzonders.
Zoveel mensen die in die tijd gekruisigd werden.
Maar Hij droeg het kruis tot het eind al kon Hij het zo eindigen.
Hij torste het mee, zonder verzet, in overgave.



Uiteindelijk werd Hij aan het kruis gespijkerd.
Aan handen en voeten.
De spijkers dwars door zijn handen heen.
Dat deed pijn al was hij een.
Maar op dit moment was hij weer even mens.
Droeg hij deze laatste fase als een mens ook door de Goddelijke krachten verlaten.
Hij werd aan het kruis gespijkerd.
Hij wist dat dit nodig was, voor wat hierna zou komen.
En ook door zijn voeten gingen spijkers.
Pijn, heel veel pijn dat het lichaam droeg.
Het kruis werd opgetild.
En zij die er waren keken, en zagen hoe hij leed.
Want ja, hij leed pijn, innerlijke pijn, dit lot dragende als mens.
Deze laatste fase.
Hij droeg het lot van mens zijn.
En nu moest hij in de overgave komen want de Kracht had hem verlaten.
Hij moest de laatste uitdaging als mens volbrengen.
Uit vrije wil zich over te geven, dat het toch het enig juiste was dat moest/wilde gebeuren.
Hierin te blijven geloven.
Maar er was innerlijke strijd.
Waarom heeft U mij verlaten?
Hij was nog slechts een weerloos mens hangende aan het kruis dat nog slechts het Weten had.
Het Weten dat het toch zin had.
Weerloos, door alles en iedereen verlaten, ook door de Kracht die Hem gedragen had vanaf zijn dertigste.
Ook dit was zijn lot.
Hij moest voorleven de totale overgave.
Maar uiteindelijk kon hij zeggen In Uw handen geef ik mijn geest.
Hij gaf zich over als mens.
En de Kracht kwam terug, vervulde Hem weer.
Nu kon Hij zeggen het is volbracht!
Het is volbracht.
Deze fase was afgerond.
Een nieuw hoofdstuk kon ingaan.

Is bovenstaande de Waarheid?
Wat is Waarheid?
Over Zijn leven zijn zoveel waarheden opgebouwd.
Zoveel visies en ideeën.
Zoveel benaderingen, inspiraties.
Dit is mijn waarheid.
Dit is hoe ik ervaar wat toen gebeurd is.
Dat wat van zo'n ontzaglijke betekenis was.
Misschien dat het iets mag raken.


Kagib

De uitgesproken woorden