21-10-41 innerlijke zelfstandigheid

Het is een langzaam en smartelijk proces, het geboren worden tot werkelijke, innerlijke zelfstandigheid. Het steeds zekerder weten dat er bij anderen geen, nooit hulp en steun en toevlucht voor je is. Dat de anderen even onzeker en zwak en hulpeloos zijn als jezelf. Dat jij altijd de sterkere zult moeten zijn. Ik geloof niet dat het in je aard ligt dat je het bij een ander zult kunnen vinden. Je wordt altijd weer op jezelf teruggegooid op jezelf. Er is niets anders. De rest is fictie. Maar om dit iedere keer weer te moeten erkennen. Vooral als vrouw. Er zit toch altijd de drang in je, je te verliezen in een ander, in de ene. Maar ook dat is een fictie, zij het een schone. Er bestaat geen samengaan van twee levens. Tenminste voor mij niet. Wel enkele momenten. Maar rechtvaardigen die enkele momenten het samengaan voor een heel leven? Kunnen die paar momenten een gemeenschappelijk leven bij elkaar houden?

Toch ook een sterk gevoel. En soms gelukkig. Alleen. God. Maar hard. Want de wereld blijft onherbergzaam. Mijn hart is heel wild, maar nooit voor een mens. Voor alle mensen. Dit hart is geloof ik wel heel rijk. En vroeger heb ik altijd gedacht hoe ik dit aan een iemand zou geven. Maar het bestaat niet. En wanneer je op je 27ste jaar tot dergelijke hevige 'waarheden' moet komen geeft je dat soms een wanhopig en eenzaam en angstig gevoel, maar aan de andere kant ook weer een onafhankelijk en trots gevoel. Ik ben toevertrouwd aan mezelf en zal het met mezelf moeten klaarspelen. De enige maatstaf die je hebt ben je zelf. Ik herhaal het iedere keer weer. En de enige verantwoordelijkheid die jij in je leven op je zult kunnen nemen is die voor jezelf. Maar dat moet je dan ook ten volle doen.


Etty Hillesum

Reacties

Populaire posts van deze blog

de golf en de oceaan

NIETS ZIJN

KARMA NEMESIS