23-8-41 vervuld
Donderdagavond in de trein van Arnhem naar hier was het zo goed.
Achter de couperaampjes groeide de nacht, stil, wijd en majestueus. En binnen in de smalle trein zaten vele arbeiders, druk en beweeglijk, vol leven. En ik zat weggedoken in mijn schemerige hoek en mijn rechteroog keek naar de stille natuur en mijn linkeroog zag de expressieve koppen en veelkleurige gebaren der mensen. En ik vond alles goed, het leven en de mensen. En toen die lange tocht vanaf het Amstelstation door de bijna donkere, als betoverde stad. En toen kreeg ik op die wandeling opeens het gevoel dat ik niet alleen was maar met z'n tweeën.
Ik voelde me alleen net alsof ik uit twee bestond, uit twee mensen die zich innig tegen elkaar aandrukten en het daardoor goed en warm hadden. Een heel sterk kontakt met mezelf en daardoor een grote warmte in mezelf. Een mezelf volledig genoeg zijn. Ik had ook een hoop conversatie met mezelf en tippelde daar zo plezierig al die Amstellanen af, helemaal in mezelf verzonken. En ik constateerde met een zeker genoegen dat ik mezelf een goed gezelschap ben en dat ik heel goed met mezelf kan opschieten.
En de volgende dag bleef dat gevoel bestaan. En toen ik gistermiddag achter de kaas van S. aanging en door dat mooie stuk Zuid liep, voelde ik me als een oude jood, gehuld in een wolk.
Zo zal het wel ergens in de mythologie voorkomen: een jood die zich voortbeweegt, gehuld in een wolk. Dat was een wolk van mijn eigen gedachten en gevoelens die me omhulde en vergezelde en ik zat zo warm en besloten en veilig in die wolk.
Etty Hillesum
Achter de couperaampjes groeide de nacht, stil, wijd en majestueus. En binnen in de smalle trein zaten vele arbeiders, druk en beweeglijk, vol leven. En ik zat weggedoken in mijn schemerige hoek en mijn rechteroog keek naar de stille natuur en mijn linkeroog zag de expressieve koppen en veelkleurige gebaren der mensen. En ik vond alles goed, het leven en de mensen. En toen die lange tocht vanaf het Amstelstation door de bijna donkere, als betoverde stad. En toen kreeg ik op die wandeling opeens het gevoel dat ik niet alleen was maar met z'n tweeën.
Ik voelde me alleen net alsof ik uit twee bestond, uit twee mensen die zich innig tegen elkaar aandrukten en het daardoor goed en warm hadden. Een heel sterk kontakt met mezelf en daardoor een grote warmte in mezelf. Een mezelf volledig genoeg zijn. Ik had ook een hoop conversatie met mezelf en tippelde daar zo plezierig al die Amstellanen af, helemaal in mezelf verzonken. En ik constateerde met een zeker genoegen dat ik mezelf een goed gezelschap ben en dat ik heel goed met mezelf kan opschieten.
En de volgende dag bleef dat gevoel bestaan. En toen ik gistermiddag achter de kaas van S. aanging en door dat mooie stuk Zuid liep, voelde ik me als een oude jood, gehuld in een wolk.
Zo zal het wel ergens in de mythologie voorkomen: een jood die zich voortbeweegt, gehuld in een wolk. Dat was een wolk van mijn eigen gedachten en gevoelens die me omhulde en vergezelde en ik zat zo warm en besloten en veilig in die wolk.
Etty Hillesum
Reacties