16-3-41 doorvoelen
Daareven, toen ik een half uur in de zon zat op de vuilnisemmer op ons stenen platje, met het hoofd geleund tegen de wastobbe en met de zon op de sterke, donkere, nog bladerloze kastanjetakken, heb ik even heel scherp omlijnd gevoeld het verschil tussen vroeger en nu./
En waar ik vanmorgen nog veel woorden voor nodig had om het weer te geven is nu gauw gezegd. Die zon op de donkere takken, de sjilpende vogels en ik op de vuilnisbak in de zon. Vroeger heb ik vaak zo gezeten, maar zo als vanmiddag heb ik me, behoudens een heel enkele keer, nooit gevoeld.
Vroeger benaderde ik zo'n boom met zon met de geest. Ik wilde voor mezelf onder woorden brengen waarom ik het zo mooi vond, ik wilde begrijpen hoe het alles in elkaar zat, dat diepe gevoel, dat oergevoel wilde ik doorgronden met m'n geest, zo geloof ik het tenminste. Ik wilde dus de natuur, eigenlijk alles, aan mij onderwerpen, ik wilde het omvatten.
En het doodsimpele nu is, dat ik alles onderga. Ik loop vol met een diep gevoel, maar het is geen gevoel dat me uitput, maar het geeft me kracht; er loopt gezond leven door m'n aderen en toen ik daar zo zat in die zon had ik het hoofd, onbewust, gebogen, alsof ik daardoor nog meer onderging het nieuwe levensgevoel. En ik doorvoelde plotseling hoe een mens stormachtig op de knieen kan zinken en dan tot rust komen, het gezicht verborgen in de gevouwen handen.
Etty Hillesum
En waar ik vanmorgen nog veel woorden voor nodig had om het weer te geven is nu gauw gezegd. Die zon op de donkere takken, de sjilpende vogels en ik op de vuilnisbak in de zon. Vroeger heb ik vaak zo gezeten, maar zo als vanmiddag heb ik me, behoudens een heel enkele keer, nooit gevoeld.
Vroeger benaderde ik zo'n boom met zon met de geest. Ik wilde voor mezelf onder woorden brengen waarom ik het zo mooi vond, ik wilde begrijpen hoe het alles in elkaar zat, dat diepe gevoel, dat oergevoel wilde ik doorgronden met m'n geest, zo geloof ik het tenminste. Ik wilde dus de natuur, eigenlijk alles, aan mij onderwerpen, ik wilde het omvatten.
En het doodsimpele nu is, dat ik alles onderga. Ik loop vol met een diep gevoel, maar het is geen gevoel dat me uitput, maar het geeft me kracht; er loopt gezond leven door m'n aderen en toen ik daar zo zat in die zon had ik het hoofd, onbewust, gebogen, alsof ik daardoor nog meer onderging het nieuwe levensgevoel. En ik doorvoelde plotseling hoe een mens stormachtig op de knieen kan zinken en dan tot rust komen, het gezicht verborgen in de gevouwen handen.
Etty Hillesum
Reacties