31 december avond 41

De laatste avond van een jaar dat voor mij het rijkste en vruchtbaarste en ja, toch ook gelukkigste was van alle voorgaande jaren. En als ik in één woord zou moeten zeggen wat dit jaar - vanaf 3 februari, toen ik schuchter aan de bel trok in de Courbetstraat en een griezelige kerel met een antenne op zijn hoofd naar m'n handen keek - dan zou dat woord moeten luiden: door de grote bewustwording. Bewustwording en daardoor ter beschikking hebben van de diepere krachten in mezelf. En vroeger hoorde ik ook tot de mensen die af en toe het gevoel hadden: ja eigenlijk ben ik wel religieus. En nu moet ik soms opeens zomaar knielen, zelfs op een winternacht in de kou voor m'n bed. En het in sich hineinhoren. Het je laten leiden, niet meer door dat wat er van buiten op je afkomt, maar wat er van binnen in je opstijgt.

Het is nu half 9, een gashaard, gele en rode tulpen, en opeens zomaar een drosteflik van tante Hes en de drie dennenappels van de Larense heide. Ik voel me zo 'gewoon', zo heel erg gewoon en prettig, zo zonder die verschrikkelijk diepzinnige en kwellende gedachten en zware gevoelens, maar zo heel gewoon, maar toch vol leven en heel erg diep, maar een diepte, die ook al als iets 'gewoons' wordt aangevoeld. En nu zet ik thee en tante Hes haakt een vestje en Han knutselt aan een fototoestel, och, waarom ook niet allemaal; binnen deze 4 muren of binnen 4 andere, wat doet het ertoe? Het wezenlijke ligt toch ergens anders.

Etty Hillesum