gewoon Zijn

Het is zeker een weg, tot gewoon Zijn komen. Eigenlijk je vrijmaken van de wereld om je heen, alle invullingen hierin, je onzeker hierin voelen.
Het probleem is dat we allemaal ons Zelf verloren hebben of niet eens gevonden, en van daaruit elkaar weer benaderen, reageren. Vanuit al die programma's die bovenop ons gekomen zijn. Dat Zelf, jouw Geweten Weet t wel, maar is in eerste instantie heel kwetsbaar en onzeker, beter gezegd je persoonlijkheid is kwetsbaar en onzeker om dit toe te laten. Om dit te gronden en meer en meer van hieruit te leven. Van hieruit te leven ongeacht wat die buitenwereld ervan zegt of vindt. Dit betekent niet dat je dan n eilandje bent. Je bent uiteindelijk een helder Lichtje in dit niemand zijn, wat heel erg kan confronteren voor de ander. Maar we zijn allemaal niemand, we zijn allemaal Alles, in Essentie, dat in jezelf kunnen voelen. We weten vaak niet beter omdat we t Weten verloren hebben.
Jij mag er zijn, en de ander mag er zijn.
Tot dit beleven kunnen komen.

Diep van binnen zijn we allemaal, allemaal, één.
Een in liefde, heel. Zolang dit niet zo is, reageert het fragment, dat wat zich afgescheiden heeft. Maar als jij de durf hebt meer en meer die niemand te zijn, gewoon te Zijn, zullen anderen meer en meer ook de durf hiervoor hebben, of in ieder geval de mogelijkheid hiervoor krijgen.
We zijn allemaal onderweg om tot dit beleven te komen, met vallen en opstaan. Misschien fases waarin we nog meer die Verbinding verliezen, maar eens zullen we weer allemaal Thuis komen.


Kagib

En de uitgesproken woorden