16-9-42 knielen

Ik ga nu nog eens naar die straat. Door 3 straten, een gracht en een bruggetje was ik altijd van hem gescheiden. Om kwart over 7 is hij gestorven gisteren, net op de dag dat mijn reisvergunning afliep. Ik ga nu nog één keer naar hem toe. Zonet was ik in de badkamer. Ik dacht: nu ga ik naar de eerste dode. Het zei me eigenlijk niets. Ik dacht: ik moet iets plechtigs, iets buitengewoons doen. En ik knielde op de kokosmat in de kleine badkamer. En toen dacht ik: dit is conventioneel. Wat zit een mens toch vol conventies, vol voorstellingen over handelingen, waarvan hij denkt dat ze in een bepaalde situatie moeten gebeuren. Soms, op een onverwachts moment, knielt er opeens iemand neer in een hoekje van mijn wezen. Soms, als ik op straat loop, of midden in een gesprek met iemand. En die iemand die daar neerknielt, ben ikzelf.
En nu ligt daar nog een stoffelijk omhulsel op het overbekende bed. O, die cretonnen deken! Ik heb eigenlijk helemaal geen behoefte er nog eens naar toe te gaan. Alles speelt zich ergens binnen in me af, alles, er zijn daar wijde hoogvlaktes zonder tijd en grenzen in me en daar speelt alles zich af.

Etty Hillesum

Reacties

Walter zei…
Dat knielen in jezelf...ik herken het. Juist de laatste dagen speelt dat weer in mij.
Wat bijzonder om het dan hier, via jou en haar tegen te komen.
Dank je, iets anders weet ik effe niet te zeggen.
Kagib zei…
Fijn dat t zich mocht verbinden lieve Walter, ja tijd bestaat niet. :)))

lieve warme groet Kagib

Populaire posts van deze blog

HET PAD

eigenwilligheid en de Wil

MYSTIEKE WEDERGEBOORTE