20-9-42 omzetting
De dokter heeft natuurlijk geen gelijk.
Vroeger zou zoiets me misschien onzeker hebben gemaakt, maar nu heb ik geleerd door mensen heen te zien en woorden te doorlichten met een eigen inzicht.'U leeft te zeer geestelijk. U leeft zich niet genoeg uit. U leeft niet de elementaire dingen van het leven.'
Ik had bijna gevraagd: moet ik soms hier met u op de divan gaan liggen? Bijzonder fijnzinnig zou dat niet geklonken hebben, maar eigenlijk ging zijn monoloog in die richting. En later: U leeft niet genoeg in de realiteit. En later dacht ik: het klopt toch eigenlijk niet wat zo'n man zegt. Jawel de realiteit. De realiteit is dat op vele plekken van deze wereld mannen en vrouwen niet bij elkaar kunnen komen. De mannen zijn aan de fronten. Het kampleven. De gevangenissen. Het gescheiden zijn van elkaar. Dat is de realiteit. En daarmee moet men zien klaar te komen. Zou men nu die liefde die men niet kwijt kan aan die éne, aan de andere sekse, niet kunnen omzetten in een kracht die de gemeenschap ten goede komt en die men misschien ook weer liefde zou kunnen gaan noemen? En wanneer men daarnaar streeft, staat men dan niet juist op de bodem der realiteit? Een niet zo grijpbare realiteit als een bed met een man en een vrouw erin. Maar er zijn toch ook andere realiteiten?
Etty Hillesum
Vroeger zou zoiets me misschien onzeker hebben gemaakt, maar nu heb ik geleerd door mensen heen te zien en woorden te doorlichten met een eigen inzicht.'U leeft te zeer geestelijk. U leeft zich niet genoeg uit. U leeft niet de elementaire dingen van het leven.'
Ik had bijna gevraagd: moet ik soms hier met u op de divan gaan liggen? Bijzonder fijnzinnig zou dat niet geklonken hebben, maar eigenlijk ging zijn monoloog in die richting. En later: U leeft niet genoeg in de realiteit. En later dacht ik: het klopt toch eigenlijk niet wat zo'n man zegt. Jawel de realiteit. De realiteit is dat op vele plekken van deze wereld mannen en vrouwen niet bij elkaar kunnen komen. De mannen zijn aan de fronten. Het kampleven. De gevangenissen. Het gescheiden zijn van elkaar. Dat is de realiteit. En daarmee moet men zien klaar te komen. Zou men nu die liefde die men niet kwijt kan aan die éne, aan de andere sekse, niet kunnen omzetten in een kracht die de gemeenschap ten goede komt en die men misschien ook weer liefde zou kunnen gaan noemen? En wanneer men daarnaar streeft, staat men dan niet juist op de bodem der realiteit? Een niet zo grijpbare realiteit als een bed met een man en een vrouw erin. Maar er zijn toch ook andere realiteiten?
Etty Hillesum
Reacties