3-7-43 brief uit Westerbork 1
3 juli '43 Westerbork
lieve vrienden,
Ik ga hier op m'n derde bovenbed in de gauwigheid nog een waar schrijfbacchanaal ontketenen, over een paar dagen valt de barrière voor onze ongelimiteerde schrijverij, dan word ik 'kampinsassin' en mag nog maar één keer in de 14 dagen een brief schrijven, die ik geopend in moet leveren.
De ellende die hier heerst, is werkelijk onbeschrijfelijk. In de grote barakken leeft men als ratten in een riool. Men ziet veel wegstervende kinderen. Maar men ziet ook veel gezonde kinderen. Vorige week kregen we op een nacht een gevangenentransport door. Wasbleke en doorzichtige gezichten. Ik heb nog nooit zoveel uitgeputheid en vermoeidheid op mensengezichten gezien als die nacht. Die nacht werden ze bij ons 'doorgesluisd': registratie, nog eens registratie, fouillering door opgeschoten NSB'ers, quarantaine, een kleine lijdensweg op zichzelf van uren en uren. Vroeg in de ochtend werden deze mensen in lege goederenwagens geperst. Deze trein is nog in Holland beschoten, daardoor oponthoud. En dan verder drie dagen lang naar het oosten toe. Papieren matrassen op de grond voor de zieken. Voor de rest kale wagons met een ton in het midden en ongeveer 70 mensen in een gesloten wagon. Alleen een broodzak mag men meenemen. Ik vraag me af wat er levend van aankomt. En mijn ouders bereiden zich voor op zo'n transport.
Etty Hillesum
lieve vrienden,
Ik ga hier op m'n derde bovenbed in de gauwigheid nog een waar schrijfbacchanaal ontketenen, over een paar dagen valt de barrière voor onze ongelimiteerde schrijverij, dan word ik 'kampinsassin' en mag nog maar één keer in de 14 dagen een brief schrijven, die ik geopend in moet leveren.
De ellende die hier heerst, is werkelijk onbeschrijfelijk. In de grote barakken leeft men als ratten in een riool. Men ziet veel wegstervende kinderen. Maar men ziet ook veel gezonde kinderen. Vorige week kregen we op een nacht een gevangenentransport door. Wasbleke en doorzichtige gezichten. Ik heb nog nooit zoveel uitgeputheid en vermoeidheid op mensengezichten gezien als die nacht. Die nacht werden ze bij ons 'doorgesluisd': registratie, nog eens registratie, fouillering door opgeschoten NSB'ers, quarantaine, een kleine lijdensweg op zichzelf van uren en uren. Vroeg in de ochtend werden deze mensen in lege goederenwagens geperst. Deze trein is nog in Holland beschoten, daardoor oponthoud. En dan verder drie dagen lang naar het oosten toe. Papieren matrassen op de grond voor de zieken. Voor de rest kale wagons met een ton in het midden en ongeveer 70 mensen in een gesloten wagon. Alleen een broodzak mag men meenemen. Ik vraag me af wat er levend van aankomt. En mijn ouders bereiden zich voor op zo'n transport.
Etty Hillesum
Reacties