afsluiting brief Westerbork
Jij spreekt over zelfmoord en over moeders en kinderen.
Jazeker, ik kan me alles voorstellen, maar ik vind dit een ongezond thema. Er is een grens aan alle lijden, misschien krijgt een mens toch niet meer te dragen dan hij dragen kan - en als er een grens bereikt is, sterft hij vanzelf wel. Er sterven hier af en toe mensen aan een gebroken geest, omdat ze de zin niet meer vatten kunnen, jonge mensen. De heel oude wortelen nog in een sterkere bodem en aanvaarden hun lot waardig en gelaten. Ach, men ziet hier zoveel soorten mensen en men slaat ze gade in hun houding tegenover de moeilijkste en laatste vragen...
Ik zal eens proberen jullie te beschrijven hoe ik me voel. Wanneer een spin haar web weeft, werpt ze dan al niet de hoofddraden vooruit en klimt ze er dan niet zelf achteraan? De hoofdweg van m'n leven strekt zich al een heel eind voor me uit en reikt al in een andere wereld. Het is net of alles wat er hier gebeurt en wat er nog gebeuren zal al ergens in me verdisconteerd is, ik heb het al verwerkt en doorleefd en bouw al mee aan een maatschappij na deze.
Het leven hier kost me niet veel van m'n wezenlijke kracht - lichamelijk takelt men misschien wel een beetje af en men is bodemloos bedroefd dikwijls - maar in de kern wordt men steeds sterker. Ik wilde dat het jullie en al m'n vrienden ook zo ging, het is nodig, we hebben nog veel te beleven en veel te werken samen. En daarom roep ik jullie toe: blijven jullie op een innerlijke post, als jullie die ooit betrokken hebben en voelen jullie je om mij alsjeblieft nooit wanhopig of treurig, er is geen reden voor.
Etty Hillesum
Jazeker, ik kan me alles voorstellen, maar ik vind dit een ongezond thema. Er is een grens aan alle lijden, misschien krijgt een mens toch niet meer te dragen dan hij dragen kan - en als er een grens bereikt is, sterft hij vanzelf wel. Er sterven hier af en toe mensen aan een gebroken geest, omdat ze de zin niet meer vatten kunnen, jonge mensen. De heel oude wortelen nog in een sterkere bodem en aanvaarden hun lot waardig en gelaten. Ach, men ziet hier zoveel soorten mensen en men slaat ze gade in hun houding tegenover de moeilijkste en laatste vragen...
Ik zal eens proberen jullie te beschrijven hoe ik me voel. Wanneer een spin haar web weeft, werpt ze dan al niet de hoofddraden vooruit en klimt ze er dan niet zelf achteraan? De hoofdweg van m'n leven strekt zich al een heel eind voor me uit en reikt al in een andere wereld. Het is net of alles wat er hier gebeurt en wat er nog gebeuren zal al ergens in me verdisconteerd is, ik heb het al verwerkt en doorleefd en bouw al mee aan een maatschappij na deze.
Het leven hier kost me niet veel van m'n wezenlijke kracht - lichamelijk takelt men misschien wel een beetje af en men is bodemloos bedroefd dikwijls - maar in de kern wordt men steeds sterker. Ik wilde dat het jullie en al m'n vrienden ook zo ging, het is nodig, we hebben nog veel te beleven en veel te werken samen. En daarom roep ik jullie toe: blijven jullie op een innerlijke post, als jullie die ooit betrokken hebben en voelen jullie je om mij alsjeblieft nooit wanhopig of treurig, er is geen reden voor.
Etty Hillesum
Reacties