31-8-61 ochtendlicht

De sterren, zo vroeg in de morgen, waren heel helder, stralend. De dageraad was ver; het was verrassend rustig, zelfs de luidruchtige rivier was rustig en de heuvels zwegen. Er ging een heel uur voorbij in die gesteldheid waarin het brein niet sliep, maar waakte, gevoelig en louter toekijkend; in die gesteldheid kan de geest zichzelf te boven gaan zonder aanwijzingen, want er is niemand die aanwijzingen geeft. Meditatie is een storm die vernietigt en reinigt.

Toen naderde - ver weg - de ochtendschemering. In het oosten verspreidde zich licht, heel jong en bleek, heel stil en schuchter; het kwam van voorbij de verre heuvels en raakte de torenende bergen en toppen aan. In groepen en afzonderlijk stonden de bomen stil, de espen begonnen te ontwaken en de rivier juichte van vreugde. De witte muur van een boerderij op het westen werd heel wit. Langzaam, vredig, bijna smekend, kwam het licht en het land werd ervan vervuld.
Toen begonnen de sneeuwtoppen helder roze te gloeien en de geluiden van de vroege morgen vingen aan. Drie kraaien vlogen zonder geluid door de lucht, alle drie in dezelfde richting; van ver weg kwam het geluid van een koe-bel en nog steeds heerste er rust. Toen kwam er een auto de heuvel op en de dag begon.

Krishnamurti