6-11-61 schoonheid

Het was een heerlijke, heldere morgen; alle sterren gloeiden en het dal was vol stilte. De heuvels waren donker, donkerder dan de hemel, de koele lucht rook naar regen, bladeren en naar sterk geurende jasmijn. Alles sliep, geen blad bewoog en de schoonheid van de morgen was betoverend; het was de schoonheid van de aarde, de hemel en de mens, van de slapende vogels en van de frisse stroom door de droge rivierbedding.
Er lag een zekere soberheid in, niet de opzettelijke soberheid die alleen op angst en afwijzing berust, maar de soberheid van dat wat volledig is, zo absoluut volledig dat het geen bederf kent. Daar op de veranda, terwijl Orion aan de westelijke hemel stond, vernietigde de passie van schoonheid de verdediging van de tijd.

In die meditatie, voorbij aan grenzen van tijd, terwijl je de hemel door de gloed van sterren ziet vlammen en de aarde zwijgt, is schoonheid niet het persoonlijke streven naar genot, naar geconstrueerde dingen, naar het bekende of naar de onbekende voorstellingen en visioenen van het brein met zijn gedachten en gevoelens. Schoonheid heeft absoluut niets te maken met denken, met sentiment of met het prettige gevoel dat door een concert, door het zien van een schilderij wordt opgewekt. Schoonheid ligt buiten de tijd en buiten de kwellingen en genietingen van het denken. Denken en voelen verspillen energie en zo kan schoonheid nooit zichtbaar worden. Energie, met haar eigen intensiteit, is nodig om schoonheid te kunnen waarnemen. Er is geen schoonheid als er een toeschouwer of waarnemer is.

Krishnamurti