wachten op een wonder uit roman de Golem
Het wachten op een wonder. Kent u dat niet? Nee? Maar dan bent u een heel,
heel arm mens. Wat kennen toch maar weinigen dit? Ziet u, dat is ook de reden,
waarom ik nooit uitga en met niemand omga. Ik had vroeger wel een paar
vriendinnen, maar wij praatten altijd langs elkaar heen: zij begrepen mij niet
en ik hen niet. Toen ik hen duidelijk wilde maken, dat het belangrijke - het
essentiele - in de bijbel en in andere geschriften voor mij het wonder, alleen
maar het wonder was, en niet de regels voor de moraal en de ethiek, die slechts
verborgen wegen kunnen zijn om tot het wonder te geraken - dan konden ze er
alleen maar gemeenplaatsen tegenin brengen.
De wereld bestaat om door ons stukgedacht te worden, hoorde ik mijn vader eens zeggen - pas dan begint het leven. - Ik weet niet wat hij met 'het leven' bedoelde, maar ik voel soms dat ik op een dag als het ware zal 'ontwaken'. Al kan ik me ook niet voorstellen in welke toestand. En wonderen moeten daaraan voorafgaan, stel ik me altijd voor. Ik hoorde hoe haar stem bijna verstikt werd door tranen van vreugde. Maar u zult me begrijpen: vaak weken, zelfs maanden lang hebben wij alleen van wonderen geleefd. Als er helemaal geen brood meer in huis was, maar dan ook geen kruimel meer, dan wist ik: nu is het uur aangebroken! En dan zat ik hier en wachtte en wachtte, tot het kloppen van mijn hart mij bijna belette adem te halen. En - en dan, op het moment dat ik mij daartoe geroepen voelde, liep ik naar beneden en in het wilde weg door de straten, zo vlug ik kon om op tijd weer terug te zijn, voor mijn vader thuiskwam. En - en telkens vond ik geld. De ene keer meer, de andere keer minder, maar steeds zoveel dat ik het nodige kon kopen. Vaak lag een gulden midden op straat; ik zag hem van verre blinken, en de mensen trapten erop, gleden erover uit, maar niemand zag hem liggen. Dat maakte me soms zo overmoedig, dat ik niet eens hier naar buiten ging, maar hiernaast in de keuken de vloer afzocht als een kind, of er niet geld of brood uit de hemel was gevallen.
Gustav Meyrink
De wereld bestaat om door ons stukgedacht te worden, hoorde ik mijn vader eens zeggen - pas dan begint het leven. - Ik weet niet wat hij met 'het leven' bedoelde, maar ik voel soms dat ik op een dag als het ware zal 'ontwaken'. Al kan ik me ook niet voorstellen in welke toestand. En wonderen moeten daaraan voorafgaan, stel ik me altijd voor. Ik hoorde hoe haar stem bijna verstikt werd door tranen van vreugde. Maar u zult me begrijpen: vaak weken, zelfs maanden lang hebben wij alleen van wonderen geleefd. Als er helemaal geen brood meer in huis was, maar dan ook geen kruimel meer, dan wist ik: nu is het uur aangebroken! En dan zat ik hier en wachtte en wachtte, tot het kloppen van mijn hart mij bijna belette adem te halen. En - en dan, op het moment dat ik mij daartoe geroepen voelde, liep ik naar beneden en in het wilde weg door de straten, zo vlug ik kon om op tijd weer terug te zijn, voor mijn vader thuiskwam. En - en telkens vond ik geld. De ene keer meer, de andere keer minder, maar steeds zoveel dat ik het nodige kon kopen. Vaak lag een gulden midden op straat; ik zag hem van verre blinken, en de mensen trapten erop, gleden erover uit, maar niemand zag hem liggen. Dat maakte me soms zo overmoedig, dat ik niet eens hier naar buiten ging, maar hiernaast in de keuken de vloer afzocht als een kind, of er niet geld of brood uit de hemel was gevallen.
Gustav Meyrink
Reacties
;-)
Groetjezz
Walter
lieve zonnetjesgroet :)))