geen keuze uit roman de Golem

Onbeweeglijk strekte het schepsel zijn hand naar mij uit. Er lagen kleine korrels in. Ter grootte van een boon, rood met zwarte stippels aan de rand. Wat moest ik daarmee? Ik voelde vaag, dat een reusachtige verantwoordelijkheid op mij rustte - een verantwoordelijkheid, die ver uitging boven al het aardse - als ik nu niet het juiste deed. Twee weegschalen, elk beladen met de helft van het heelal zweven ergens in het rijk der oorzaken, vermoedde ik - en die waarop ik een stofje wierp, zou doorslaan tot op de grond. Dat was het vreselijke loeren om me heen! Begreep ik. "Geen vinger verroeren!" raadde mij mijn verstand, - " ook al zou de dood nog in geen eeuwigheid komen om me uit deze kwelling te verlossen." Ook dan zou je, je keuze gedaan hebben: je zou de korrels geweigerd hebben, fluisterde het in me.

Hier is geen terug. Ik keek om me heen om hulp te zoeken, of ik geen teken zou krijgen wat ik doen moest. Niets. Ook in mij geen raad, geen inval - alles dood, gestorven. Het leven van myriaden mensen weegt in dit ogenblik licht als een veer, begreep ik. Mensengelaten trokken in lange rijen langs me heen. De ogen toegedrukt - starre dodenmaskers: mijn eigen geslacht, mijn eigen voorvaderen. Steeds met dezelfde schedelvorm, al scheen het type ook te wisselen, stond het uit zijn groeven op - door de eeuwen heen, tot de trekken mij steeds bekender werden en in een laatste gelaat samenvloeiden: het gelaat van de Golem, waarmee de keten van mijn voorvaderen afbrak.

Gustav Meyrink