de aanroep uit roman het Groene Gezicht
Overweldigd door smart legde zij haar voorhoofd tegen de balustrade en met
verkrampte lippen welde in haar als een schreeuw een gebed op: dat toch de
geringste uit de schare van hen, die om wille van de liefde de rivier des doods
waren overgestoken, haar zou mogen verschijnen om haar het pad naar de
mysterieuze kroon des levens te onthullen, opdat zij die zou kunnen ontvangen -
en prijsgeven.
Alsof een hand haar hoofd had aangeraakt, keek zij op en zag dat de hemel plotseling veranderd was. Er dwars doorheen liep een spleet van vaal licht, waarin de sterren zich stortten als een door de stormwind voortgejaagde wolk van glanzende eendagsvliegen. Er werd een zaal zichtbaar en aan een lange tafel zaten oeroude mannen in geplooide gewaden, de ogen strak op haar gevestigd, alsof ze bereid waren te vernemen wat zij te zeggen had. De hoogste onder hen had de gelaatstrekken van een vreemd ras, tussen de wenkbrauwen een vlammend teken, en van zijn slapen gingen twee verblindende stralen uit, als de horens van Mozes.
Eva voelde dat zij een gelofte moest doen, maar ze kon de woorden niet vinden. Zij wilde smeken dat de ouden haar gebed zouden verhoren, maar haar gebed kon niet opstijgen; het bleef in haar keel steken en kwam haar mond niet uit. Langzaam begon de lichtspleet zich weer te sluiten, en toen de zaal en de tafel steeds onduidelijker werden en tenslotte geheel vervaagden, legde de Melkweg er zich als een lichtend litteken overheen. Alleen de man met het vlammende teken op zijn voorhoofd was nog zichtbaar. In stomme wanhoop strekte Eva haar armen naar hem uit, opdat hij zou wachten en haar aanhoren, maar hij stond al op het punt het gelaat af te wenden. Toen zag ze dat een man op een wit paard in razende vaart vanaf de aarde door de lucht naar de hemel omhoog schoot, en ze herkende Swammerdam in hem. Hij sprong van zijn paard, ging naar de man toe, schreeuwde hem iets toe en greep hem toornig bij de borst. Vervolgens wees hij gebiedend naar beneden op Eva.
Gustav Meyrink
Alsof een hand haar hoofd had aangeraakt, keek zij op en zag dat de hemel plotseling veranderd was. Er dwars doorheen liep een spleet van vaal licht, waarin de sterren zich stortten als een door de stormwind voortgejaagde wolk van glanzende eendagsvliegen. Er werd een zaal zichtbaar en aan een lange tafel zaten oeroude mannen in geplooide gewaden, de ogen strak op haar gevestigd, alsof ze bereid waren te vernemen wat zij te zeggen had. De hoogste onder hen had de gelaatstrekken van een vreemd ras, tussen de wenkbrauwen een vlammend teken, en van zijn slapen gingen twee verblindende stralen uit, als de horens van Mozes.
Eva voelde dat zij een gelofte moest doen, maar ze kon de woorden niet vinden. Zij wilde smeken dat de ouden haar gebed zouden verhoren, maar haar gebed kon niet opstijgen; het bleef in haar keel steken en kwam haar mond niet uit. Langzaam begon de lichtspleet zich weer te sluiten, en toen de zaal en de tafel steeds onduidelijker werden en tenslotte geheel vervaagden, legde de Melkweg er zich als een lichtend litteken overheen. Alleen de man met het vlammende teken op zijn voorhoofd was nog zichtbaar. In stomme wanhoop strekte Eva haar armen naar hem uit, opdat hij zou wachten en haar aanhoren, maar hij stond al op het punt het gelaat af te wenden. Toen zag ze dat een man op een wit paard in razende vaart vanaf de aarde door de lucht naar de hemel omhoog schoot, en ze herkende Swammerdam in hem. Hij sprong van zijn paard, ging naar de man toe, schreeuwde hem iets toe en greep hem toornig bij de borst. Vervolgens wees hij gebiedend naar beneden op Eva.
Gustav Meyrink
Reacties