de bijenzwerm uit roman het Groene Gezicht

Helder stond hem slechts het beeld voor ogen dat hij zojuist gezien had: de man met het masker en de zwerm bijen, die zich om hun koningin verdrongen alsof ze zonder haar niet konden leven. De zwijgende natuur, die op zijn laatste tocht naar buiten afscheid van hem had genomen, was vandaag teruggekeerd met een nieuw gezicht, en hij voelde dat hij begreep wat ze wilde zeggen. De man die de koningin weer gevangen had en met haar de gehele zwerm, was hem als een gelijkenis.

"Is mijn lichaam iets anders dan een krioelend leger van levende cellen,' zei hij bij zichzelf, "die naar een overgeërfde gewoonte van miljoenen jaren om een verborgen kern heendraaien?" Hij vermoedde een geheimzinnige samenhang tussen het voorval dat hij gezien had en de wetten van de innerlijke en de uiterlijke natuur en hij begreep hoe toverachtig stralend de wereld weer voor hem zou opengaan als het hem zou gelukken ook die dingen in een nieuw licht te schouwen die dor de sleur van alledag en de gewoonte van hun taal beroofd waren.

Gustav Meyrink